The day after

Zondag 30 oktober. The day after…

Zoals afgelopen vrijdag al aangegeven is, zou zaterdag 29 oktober een reisdag worden. Nou, dat was het zeker.

Tim en Rachel zijn als eersten vertrokken. Even na half zeven zijn ze weg gereden, terwijl de rest rond negen uur weg zou gaan rijden. Dat laatste is ook prima gelukt. Om negen kwam de eigenaar met zijn schoondochter voor een korte controle op de manier waarop we het huis achter zouden laten. Vervolgens kregen we onze borg terug en even later namen Marion en ik voorlopig afscheid van Esmée, Zaher, Abed en Ward. Aangezien we een andere weg dan zij zouden nemen, had het geen meerwaarde om met elkaar samen te gaan rijden.

Voor zover ik heb begrepen verliep de reis van onze kinderen met hun aanhang voorspoediger dan die van ons. Daar waar we van Esmée op een gegeven moment bericht kregen dat ze al in Luxemburg zaten en van Tim en Rachel over het ter hoogte van Karslruhe zijn, daar duur het voor ons tot bijna twee uur ’s middags voor we vanuit Zwitserland Frankrijk weer in reden. Op een of andere manier wilde ik files die ik aangegeven zag worden vermijden, maar kreeg ik daar iets anders voor in de plaats waar de reis langer door duurde. Al met al heeft het tot dik tien uur ’s avonds geduurd voor Marion en ik thuis waren, maar als je dan rond elf uur al kan zeggen dat de auto leeg is en vrijwel alles al grotendeels opgeruimd is, dan is dat ook wel weer lekker. Natuurlijk, de was nog niet, wat spullen naar zolder brengen moet nog gebeuren, maar voor het oog is het meeste meteen klaar.

Tim en Rachel hadden nog wel een kleine domper aan het einde van hun rit. Nog geen half uur voor ze thuis zouden komen, stopten ze nog even, parkeerden ze de auto en hebben ze buiten nog even een luchtje staan scheppen. En dan komt er ineens een andere auto langs die met een knal de buitenspiegel van de Hyundai eraf jenst. De bestuurder reed door en ja, dan hebben die twee kanjers meteen een bak adrenaline waar je U tegen zegt. Hup, in de auto, er achteraan en tegelijk ook de politie bellen. Bij de bestuurder ter plaatse op zijn woonadres is alles qua schadeformulier geregeld, maar om na een reis van dik 1000 kilometer, na een lange en vermoeiende reis dergelijke zaken nog te moeten oppakken? Ik geef het je te doen. Tim en Rachel, complimenten dat je dit op deze manier hebt opgepakt, je niet gek hebt laten maken en de vakantie toch goed hebt kunnen afsluiten.

Van Esmée en Zaher kregen we op een gegeven moment bericht dat ze in Den Haag nog even wat zouden gaan eten en dan door zouden rijden naar huis. Zo is Whats App toch wel een mooie manier om elkaar op de hoogte te houden van de wederzijdse stand van zaken.

Zoals ik al begon dit verhaal, het is the day after. Over de reis van gisteren heb ik wel geschreven, maar er zijn, behalve van de schade van de spiegel geen foto’s gemaakt. En om dat nu toe toe voegen als foto aan een blog…. Ach ja, waarom ook niet? Het is toch gebeurd tijdens de reis en vakantie? Dus hoort het erbij.

Voor zover ik heb begrepen is een ieder weer blij geweest met het slapen in zijn of haar eigen bed. De kwaliteit van de bedden was namelijk wel een smetje op het verblijf in Le Clair Logis. We hebben melding gemaakt bij de eigenaar van slechte kwaliteit. Ze zouden er iets aan gaan doen, zo is ons toegezegd. Tja, dan zullen anderen dat gaan merken, als het goed is.

Marion en ik hebben zo nog wat nagepraat over de afgelopen week. Bijvoorbeeld over het huis; op een schaal van 0 -10 krijgen de bedden een 3, de badkamers een 8, de keukeninventaris een 9, de banken in de woonkamer een zesje, maar de vriendelijkheid van de eigenaar een 10. En dan de ligging… In deze omgeving zou ik de ligging op een schaal van 0 – 10 een 20 geven. Het is zo mooi hier en er is zoveel te zien qua schitterende natuur. En ja, we hebben natuurlijk heel erg veel geluk gehad met de combinatie van heerlijk weer en geweldige herfstkleuren. Dat maakt het alles bij elkaar extra mooi.

Maar wat het mooiste van de afgelopen week is, is dat de combinatie van mensen die bij elkaar waren heel goed was. Marion en ik zijn natuurlijk al een tijd gewend om heel veel met z’n tweeën op reis te gaan, dus dit was wel weer even wennen. En zeker ook, omdat er met ons vier mensen mee gingen met wie we nog nooit samen op reis zijn geweest en die we eigenlijk ook nog maar relatief kort kennen. En dan ook nog vooral in thuis situaties.

Heel eerlijk? Ik heb voorafgaand aan deze week best wel regelmatig mijn stressmomenten gehad. Ik wilde zo enorm graag dat het goed zou gaan met ons allen. Daardoor maakte ik me van tevoren vaak al druk om zaken die ik toch niet zou kunnen beïnvloeden. Vreemd toch hoe een mens, ik in dit geval, in elkaar kan steken. En achteraf? Ik heb me druk gemaakt voor niks. Het was zo goed, zo ontspannen, zo relaxed, zo mooi, zo warm, zo leuk, zo gezellig, zo intens,  zo….samen….

Ik heb een prachtige week gehad.

Dankjewel Frankrijk voor die prachtige natuur in de Haute Savoie.

Dankjewel Fernand voor het beschikbaar stellen van Le Clair Logis.

Dankjewel zon voor die mooie, kleurrijke en verwarmende momenten.

Dankjewel Annecy voor de opgehaalde en de gecreëerde herinneringen.

Dankjewel Lac de Montriond en Cascade d’Ardent voor het geven, ontvangen en loslaten.

Dankjewel Abed en Ward dat jullie hier op je eigen manier een heerlijke tijd van hebben helpen maken.

Dankjewel Zaher voor alle warmte, rust, gastvrijheid en het ons deelgenoot maken van wie je bent, waar je vandaan komt, zowel letterlijk als figuurlijk, voor de mooie mens die je bent. Maar vooral ook voor de man naast onze Esmée en wat je haar geeft.

Dankjewel Rachel voor je geweldige energie, je humor en onze een-tweetjes. Maar ook vooral voor wie je bent en wat je brengt. Voor ons, maar vooral voor onze Tim.

Dankjewel Esmée. Voor de prachtige mens die er schuilt in onze lieve dochter. Voor je intense en schaterende lach, je manier van relativeren, voor het voorhouden van spiegels, voor het delen en mogen delen, voor dat wat je brengt in ons leven.

Dankjewel Tim. Voor de manier waarop je me soms laat inzien hoe mooi, hoe intens, maar ook hoe pittig een leven kan zijn. Voor het delen van heel persoonlijke zaken, voor het pure ‘zijn’ en het puur zijn. Voor de mooie vader-zoon-momenten.

Dankjewel Marion. Voor gewoonweg alles wat je me geeft en wat je ontvangt. Voor de balans die je brengt, voor de emoties die we kunnen en mogen delen. Voor het echte gevoel. Voor de manier waarop jij laat zien wat liefde is.

Tenslotte nog een dankjewel aan twee mensen die in de afgelopen week en de tijd die daaraan vooraf ging een hele belangrijke rol hebben gespeeld. Zonder deze twee mensen zou ik niet eens bestaan. Zonder die twee zou de afgelopen week nooit hebben plaatsgevonden. Dat ik dan een deel van hen op deze manier heb mogen wegbrengen, heb mogen laten gaan en ze kan loslaten, dat is een waar cadeau. Dankjewel pap en mam, het ga jullie goed.

Love you all, Marc