Blokkie om…

Zondag 28 april. Vandaag is het al precies zes weken geleden dat we vanuit Deventer zijn vertrokken. En als we zo eens terug in de tijd gaan binnen die zes weken, dan besef ik elke keer weer hoe blij ik ben dat ik dit blog bij hou. Verhalen en foto’s gecombineerd tot een aaneenschakeling van herinneringen, ervaringen en belevingen. Als we alleen foto’s terug kijken, dan moeten we soms heel goed nadenken waar ze gemaakt zijn, wat er precies te zien was en hoe we dat hebben beleefd. Met het blog erbij is dat veel beter terug te halen en als we helemaal aan het einde van onze reis zijn gekomen, dan laten we van het hele blog, dus verhalen inclusief foto’s weer een album afdrukken. Alhoewel…, met één album gaan we dat echt niet redden. Ik voorzie dat we het hele reisverhaal misschien wel in drie of zelfs vier albums kwijt zullen moeten.

Maar wat zal het weer een aanwinst zijn voor onze collectie! Elke keer als ik thuis kom door de voordeur of vanuit de huiskamer naar boven loop, dan zie ik die albums op de rekjes staan. En dat nodigt zo ongelooflijk uit naar nieuwe reizen, nieuwe ervaringen, nieuwe plannen maken. Maar het is ook een heerlijke manier om terug te kijken, te lezen en te beleven. Ik heb sommige albums al wel eens terug gelezen en dan precies op de data van de reis zelf, maar dan enkele jaren later. Ik ben heel visueel ingesteld en dat maakt dat ik me weer heel goed naar de situatie die ik destijds beschreef kan verplaatsen. Heerlijk is dat!

En het blijft ook heerlijk om de verhalen voor de volgers te schrijven. Natuurlijk, het is mijn verhaal over de reis die Marion en ik maken, maar ik krijg regelmatig reacties van lezers die het gevoel hebben er zelf bij te zijn en met ons mee te reizen. Ik ervaar dat als een groot compliment. Ik heb al eerder geschreven dat ik de reacties heel erg leuk vind en dat meen ik ook oprecht en nog steeds. Dank!

Maar even een stukje over vandaag dan? Het is de eerste dag in Terrugem, vlakbij de stad Sintra. Het is voor ons allebei een ontzettend goede beslissing geweest om eerder weg te gaan uit Valezim en hier naartoe te komen. Een heel fijn huisje, een prachtige omgeving en het weer is prima. Zonnig, wel veel wind, waardoor de gevoelstemperatuur best wel lager kan zijn dan de thermometer aangeeft, maar het is allemaal zoveel aangenamer nu.

Vanmorgen hebben we heel rustig aan gedaan en zijn we in het huisje een beetje aan het rommelen geweest. Wat nakijken op internet, wat dingen uitzoeken, beetje lezen, bakkie koffie, zo’n heerlijke rustige zondagochtend. Vanmiddag zijn we er op uit geweest en ik noem het maar voor het gemak ‘een blokkie om’. Want eigenlijk is het een rondje vanaf Terrugem naar de kust, langs de kust naar het zuiden, maar nog altijd dichtbij en dan weer terug. En we hebben best weer veel gezien in die korte tijd.

Eerst naar de Praia da Azahar do Mar. Hoog boven de zee kijken we uit op het water dat op de rotsen glijdt, spat, knalt en schuift. Een visser probeert vanaf de hoogte waar wij ook staan iets te vangen. Ik denk dat we toch al gauw zo’n vijftig meter boven zeeniveau staan, dus die man moet veel lijn op zijn hengel hebben, maar ook hele goede ogen hebben, zo lijkt me. Terwijl we naar de auto lopen valt mijn oog op een gebouw, een oude school. Ik vind het mooi gebouwd en ook hier zien we weer dat de muren prachtig versierd zijn, met diverse afbeeldingen op de tegels.

Volgende stop is de Praia da Adraga. Hier zien we aan de linkerkant van het strand een soort ‘Whole in the rock’, een soort door de natuur gevormde poort. Ik vind dit soort verschijnselen prachtig. Even verderop op het strand zie ik iets in het zand liggen en als je er vanuit een bepaalde hoek naar kijkt, zou het een aangespoelde zeerob kunnen zijn. Maar het is gewoon een rots. Verder zie je allerlei stroompjes water die over het zand glijden. Samen vormen ze soms de mooiste kunstvormen.

Daarna gaan we naar Praia da Ursa. Die combineren we met de Farol do Cabo da Roca, een vuurtoren op een hoge klif. Over die Praia da Ursa? We lopen er heen via een heel smal paadje en naast ons zien we hoe diep het er is. Gelukkig ligt het paadje nog best een stukkie van de rand af, dus we hoeven ons niet direct zorgen te maken. Maar het waait hier best hard en dan kan je toch maar het beste heel goed oppassen en uitkijken. De rotsformaties zijn weer op en top ruig. Prachtig!

Dan de vuurtoren en de klif waar die op staat. De vuurtoren zelf kunnen we alleen vanaf enige afstand zien. Dichtbij of erop mag niet. Waar heel veel aandacht naar uitgaat hier, is een soort pilaar met een kruis erop. Dit markeert het punt waar we zijn. Maar wat ons vooral opvalt is de gekte die zo’n item met zich mee kan brengen. Er komen busladingen vol met toeristen deze kant op en ze staan letterlijk in een lange rij om 1-voor-1 op de foto te worden gezet met dit ding. En als mevrouw X door meneer X op de foto is gezet, wordt de camera of mobiel aan meneer of mevrouw Y gegeven, zodat hij of zij meneer en mevrouw X nog een keer samen op de gevoelige plaat kan vastleggen. De meest waanzinnige poses worden aangenomen, sommige trekken een grijns van 3 seconden en kijken daarna weer superchagrijnig. Wat een poppenkast is dit! En wat is het tegelijkertijd leuk om naar die poppenkast te kijken. Vooral om te zien wat er rondom het moment van de foto zelf gebeurt. Wat kan mensen kijken toch vermakelijk zijn 😉

We rijden verder en komen dan in Cascais uit, omdat we naar de Boca do Inferno willen gaan kijken. Een soort door de natuur gevormde boogbrug. Er is een trap gemaakt naar een platform net iets achter de brug en aan de zeekant. En daar gaan ook veruit de meeste mensen naartoe. Maar als we er aankomen zie ik net achter een of ander souvenirwinkeltje een paadje zonder tegels, asfalt, beton of ander door de mens geregelde ondergrond. Ik kijk of ik daar kan komen en dat blijkt bijzonder makkelijk. Nergens verbodsborden, dus alléé… En vanaf daar krijg je een veel beter zicht, omdat je onder de brug door naar de zee kijkt. Vanaf de andere kant zie je veel minder en daardoor wordt het voor mij veel minder mooi en spectaculair.

Daarna ronden we ons bezoekje hier af met een lekker ijsje, rijden terug richting Terrugem en doen nog wat boodschappen. Het was een mooie middag en een lekkere zondag.

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc