Terugkijken en vooruitblikken

Zaterdag 23 september

We zijn weer thuis. Na een thuisreis die gisteren, hoe zal ik het zeggen….? enerverend was. Het was opnieuw een dag vol met afwisseling en die variatie schoot alle kanten op. Laat ik bij het begin beginnen.

Vrijdagochtend waren we op tijd wakker, hebben we ons op ons gemak klaar gemaakt en uiteindelijk reden we kwart voor 9 heel relaxed en vol vertrouwen weg bij het appartement. En het is maar goed dat we ruimschoots tijd gepland hadden, want we hebben onderweg echt nog wel weer een aantal keren gestopt. Voor een uitzicht, voor een blaasdrooglegging, voor een blaasvulling, al met al dus gewoon doorgaan met wat we toch al deden tijdens deze reis.

Terwijl we in de buurt van Antalya beginnen te komen, wordt het verkeer steeds drukker. Maar hier lijkt men aan de capriolen die we in het verkeer al meegemaakt hadden, soms nog een niveau toe te voegen. Ik heb een paar keer gedacht en ook een keer hardop tegen Marion gezegd dat ik blij zou zijn als we heelhuids op de luchthaven aangekomen zouden zijn en daar de auto schadevrij ingeleverd zouden hebben. Echt, hier zelf rijden staat op sommige momenten bijna gelijk aan suïcidepogingen. Wat een stel randdebielen zitten er tussen zeg! Maar goed, we hebben het gered en ook nog eens precies op tijd. De auto inleveren was zo gebeurd, dus konden we verder.

Verder? Ja, de vlucht gaat pas om 4 uur en we hebben dus nog 3 uur de tijd. Moet genoeg zijn toch? En dat klopt. De tijd was ruim genoeg, maar wat er in die tijd gebeurd is? Eerst maar even naar het toilet, want als we zo de hal in kijken voor de eerste beveiliging, dan lijkt het alsof half Europa nu vanaf hier wil vertrekken. En om dan met een volle blaas in die rij te gaan staan lijkt ons niets. Zo gezegd, zo gedaan. En als we netjes in de rij aansluiten blijkt het nog best vlot te gaan, dus dat valt weer mee.

Na de security slepen we onze koffers en handbagage naar de volgende rij. We moeten inchecken en ook daar is de rij weer heel lang. Maar goed, uiteindelijk zijn we aan de beurt. Koffers op de band en huppekee, label er aan en door. Ja, dat dachten we…. De smile met het gezicht van een vrouw er omheen vraagt ons om de handbagage even op de band te zetten, zodat ze een soort mal er omheen kan passen. Als die niet volledig past mag de handbagage gratis mee als ruimbagage, maar absoluut niet als handbagage, want dan is die te groot. En wat denk je? Ons ene koffertje past precies, op de wieltjes na. Te groot, dus niet in de cabine zegt ‘miss Smilesmoel’. Hoezo te groot? Thuis opgemeten, voldoet aan de juiste maatgeving volgens de site van TUI, ging op de heenreis vanaf Eindhoven ook gewoon zonder problemen mee, en dan nu dit? Maar die b…. was onverbiddelijk. Het koffertje mocht niet mee als handbagage.

Dan koffertje nummer 2. De mal gaat er overheen, ik druk de bovenkant van het koffertje iets in en de mal past tot op de band. Dus dan denk ik, geen probleem, die gaat gewoon mee. Dus niet. Het kreng achter de balie geeft aan dat de mal zo moet passen en niet met hulp. Dus alles wat in de handbagage zit en wat we onderweg willen gebruiken moet er dus uit. De laptop halen we eruit, want die laten we niet onbeheerd in een niet afgesloten koffer meegaan in het ruim. Dat geldt ook voor de fotocamera. Gelukkig hadden we in de handbagage nog een heel klein opvouwbaar rugzakje, en daar hebben we nog snel wat in kunnen overpakken, maar werkelijk, wat een onvoorstelbaar waardeloos gedoe. En dan te bedenken dat exact dezelfde handbagage van menig ander passagier gewoon door mag en mee gaat in de cabine. Wat een selectief beleid zeg! In het vliegtuig bleek later een heel groot deel van de bagagebakken leeg te zijn. Nu weet ik ook waar de afkorting TUI voor staat. Trapt U er In?

Goed, tot zover de bagage. Dan hebben we nog 1,5 uur voor we vertrekken. Eerst maar eens even een kop koffie en wat te eten, want we vliegen op een tijd waarop we normaal gesproken ook het avondeten zouden gebruiken, maar dan zitten we in de lucht. En aangezien Trapt U er In geen maaltijden serveert op een vlucht met deze reisduur, moeten we zelf natuurlijk wel goed voor de inwendige mens zorgen. Nou, Schiphol is duur, maar Antalya kan er ook wat van. 2 relatief simpele broodjes, 2 kleine flesjes water en een cola en je bent bijna 30 euro verder. Dan wil ik graag nog een kop koffie, wat die vliegtuigkoffie is vaak niet te pruimen. Daar op de luchthaven is een Starbucks. Een cappuccino voor 7 euro…. En ik weet het, ik hoef het niet te nemen. Maar mijn afhankelijkheid van cafeïne is dusdanig dat ik weet dat ik gigantische koppijn kan krijgen als ik te lang wacht met koffie. Dus dan die 7 euro liever uitgeven en niet beroerd 4 uur gaan vliegen.

Oké, Gate 67 wordt geopend voor de vlucht naar Eindhoven, dus wij naar Gate 67. Kom je daar, staat er een heel andere plaatsnaam en vluchtnummer. Blijkt dat we naar een andere Gate verplaatst zijn, dus moest het hele spektakel 2 etages lager naar Gate 199. Dat blijkt een uithoek te zijn, maar we zitten wel goed hier. Een groot aantal Nederlandse medepassagiers zit hier inmiddels al te wachten. Dan komt er een cordon beveiligers aan en die beginnen te schuiven met tafels, hekjes, afzettingen, etc. Ook tussen de passagiers die al zaten te wachten en degenen die er nu aankomen. De al wachtenden werden nu heel gedecideerd, maar flink chaotisch gesommeerd om nu ook achter de afzettingen te komen staan, dan door de afzettingen en opnieuw een controle te gaan om vervolgens weer te kunnen gaan zitten. De controle blijkt echter een van de meest nauwkeurige te zijn die ik ooit op een vliegveld heb meegemaakt. In de tassen en zakken kijken, fouilleren, drugsswap over de kleding, tassen, schoenen, etc…. Totdat het aantal wachtenden groter wordt en de vlucht als gevolg van de controle te laat weg lijkt te moeten gaan. Ach, loop maar door hoor… Ook hier weer dat selectieve gedrag. Laten zien wie het hier voor het zeggen heeft, die indruk kreeg ik. Gewoon tot 10 tellen en weer verder…

Daarna worden we met een bus naar het vliegtuig gebracht en vertrekken we een klein half uur later dan de geplande tijd, maar goed, we zijn onderweg. Nadat we zijn vertrokken praten we eerst even met onze buurman, een van origine Turkse man die in Nederland geboren en getogen is. Over en weer wisselen we zo wat ervaringen uit en uiteindelijk pakken we toch wat leesvoer. Deze vakantie hebben Harlan Coben en David Baldacci me al heel wat spannende uurtjes opgeleverd en daar kan ik tijdens de vlucht nog rustig even mee doorgaan. Tot de dames van Trapt U er In? langskomen met de vraag of we iets te eten of te drinken willen bestellen. Ja, ik lust wel zo’n Panini Caprese en Marion heeft voorkeur voor iets anders. Sorry, maar we zijn door al onze broodjes heen. De passagiers op de heenvlucht hebben al zoveel besteld dat er nu nog maar heel weinig voorraad over is. We kunnen u nog wel verblijden met allerlei zoete repen, met Pringles, met Noodles en we hebben nog enkele Lasagna maaltijden. Zijn we hier dus ook al ingetrapt… Wat een aanfluiting! Deze dames kunnen er zelf niets aan doen, maar de organisatie TUI promoot zichzelf op een heel positieve manier, maar de realiteit blijkt (opnieuw) heel anders. Nee, dit was de laatste keer met deze club.

Na een kleine 4 uur vliegen landen we in Eindhoven. De bagage hebben we relatief snel en dan moeten we naar de plaats waar de shuttle naar de parkeerplaats ons weer zal oppikken. Welkom in Nederland. Hierbij wordt u meteen bij aankomst gedoopt… De chauffeur van de shuttlebus vertelde dat het ’s middags om 5 uur begon te regenen en dat het nog niet gestopt was. Inmiddels was het ruimschoots na half 9. Wij hadden geen jassen bij, wel een vest, maar dat helpt niet echt tegen de regen. Met andere woorden, heel snel flink nat en het vakantiegevoel is dan heel snel weg. Uiteindelijk ging de terugreis naar Deventer best vlot en tegen half 11 gisteravond waren we weer thuis.

Wij zijn dan wel zo dat we meteen alles nog gaan uitpakken, zo van opgeruimd staat netjes. En dat betekent dat een groot deel van wat na zo’n vakantie gedaan moet worden ook al weer gedaan is. Dat geeft ons meteen tijd om dit weekend nog wat na te genieten. Nagenieten van een van de mooiste vakanties die we tot nu hebben gehad. Vanzelfsprekend hebben we het dan wel over een vakantie van enkele weken en niet zo één als de wereldreis die we 6 jaar geleden hebben gemaakt. Turkije heeft heel veel te bieden en er valt voor ons nog veel te ontdekken in dit prachtige land. We hebben allebei het idee dat we hier nog niet voor het laatst zijn geweest. Maar ja, ook hier wordt het weer een kwestie van kiezen. Want onze bucketlist groeit en onze levensduur krimpt. Carpe Diem blijft dus een dagelijks terugkerend iets.