Ons laatste dagje Normandië

Vrijdag 22 maart betekent alweer ons laatste dagje in Normandië. Morgen trekken we verder richting Bretagne. En het is alsof iemand daar boven met ons aan het spelen was vandaag. Hoe ik dat bedoel?

Ten eerste was het vanmorgen weer hartstikke grijs en grauw, weinig hoopgevend op een beetje helder weer. Op zich niet erg dat de zon niet schijnt, al hebben we het liever wel, maar we willen wel graag iets kunnen zien. En met alle mist en ontzettend dikke bewolking valt dat niet mee. Vandaar dat we vanmorgen op ons dooie gemakkie opgestart zijn. En we reden pas rond kwart voor elf weg in de richting van de stad Bayeux. Die stad moet een mooi oud centrum hebben, zo vertelt internet. Dat moeten we dan wel even checken, want ze kunnen wel van alles op internet zetten. En het blijft een kwestie van smaak.

En we hadden nog een reden om naar de stad te gaan. Onze laptop begint kuren te krijgen en daar ben ik helemaal niet blij mee. Hij doet het op zich prima als ie eenmaal aan is, maar dat opstarten is nu juist het probleem. 9 van de 10 keer moet ik hem met netspanning aanzetten, anders verrekt het apparaat het gewoon. Nu nog helemaal niet erg, want op elk overnachtingsadres hebben we netspanning, maar als we begin juni een aantal weken met de camper op pad gaan, dan staan we echt niet altijd op een plek met een full hook-up, zoals dat in goed Nederlands heet. En ik heb wel een powerbank bij me, maar probeer daar maar eens een 220V stekker in te krijgen… Dus op naar de enige computershop in Bayeux. Tja, de man begreep het probleem, maar hij kan niets voor me doen. Hij heeft een hele kleine winkel en daardoor maar heel weinig op voorraad. Bestellen van de juiste accu duurt 6-8 dagen… Helaas, pindakaas. Dan wordt het op een ander moment op een andere plaats. Maar die oplossing komt er wel. Als de laptop het maar volhoudt tot we weer in Deventer zijn, zodat ik dan bij ‘mijn eigen’ computerman wat kan regelen. En ik kan heel goed zonder computer tijdens een vakantie, maar niet als ik een blog wil bijhouden. Wordt dus vervolgd…

O ja, inmiddels heeft Zonnemans zich weer van zijn beste kant laten zien en kunnen we dus heerlijk met zonnebril op spazieren (ook weer zo’n perfect Nederlands woord). We waren al in het centrum, maar de auto moest nog wel even naar een andere parkeerplaats om een bekeuring te voorkomen vanwege te lang parkeren in een blauwe zone. Huppekee, 500 meter verderop is een hele grote parkeerplaats, met maar weinig geparkeerde auto’s. En wat moesten we betalen voor ongeveer 3 uur parkeren? Wel 1 euro en 60 eurocenten! In Deventer betaal je daar zoveel meer voor en laten we het maar niet hebben over het centrum van bijvoorbeeld Amsterdam. Zo kan het dus ook Nederland! Eenmaal geparkeerd lopen we een stukje door een winkelstraat die leidt naar het oude centrum en de kathedraal. Maar eerst passeren we een zaak voor hardloopoutfits en bergsport. En Marion wilde graag een paar lage hiking schoenen. Nog geen 20 minuten later komen we met een passend paar de winkel uit en is mevrouw de koning(in) te rijk. Wie doet haar nog wat?

In het centrum van Bayeux hebben ze inderdaad een aantal prachtige oude gebouwen. Maar we treffen het niet overal, tenminste als het gaat om het aanzicht. Veel gebouwen staan in de steigers. Dat maakt het er niet fraaier op voor dit moment, maar als we later nog eens terug zouden komen…

Vervolgens komen we bij de kathedraal de Notre Dame de Bayeux. Wat een prachtig gebouw en zeker als we het vergelijken met de abdij die we gisteren bezocht hebben. Hier is een aantal prachtige glas-in-loodramen in de muren opgenomen, een kansel waar iemand waarschijnlijk met plezier staat te preken, een orgel waar je U tegen zegt, etc. Hier hebben we met bewondering rond gekeken.

Nadat we buiten kwamen werden we geroepen. Maar wie kent ons hier? Vreemd, heel vreemd, maar we hoorden toch roepen dat we moesten komen. Nadat we om ons heen gekeken hadden, maar het geluid niet konden traceren, hebben we het dichterbij gezocht. En wat bleek? Onze magen knorden… er moest gegeten worden! Zo gezegd, zo gedaan. Eerst liepen we bijna een veel te chic restaurant binnen, maar gelukkig checkten we eerst de menukaart bij de voordeur. Neuh, die euro’s kunnen we ook aan heel veel andere dingen besteden. Maar even later zaten we in een lekker ‘gewoon’ restaurantje, muziekje erbij, geen gemaakte gastvrijheid, maar gemeende hospitality. Zo hebben we dat het liefst. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. En als het dan ook nog gezellig is, dan is dat mooi meegenomen.

Daarna was Bayeux voor ons wel zo ongeveer klaar. Door naar Gold Beach, ook een van de invasiestranden. Dat was een van de stranden waar de Britten aan land kwamen en waar ook weer vreselijk gevochten is. Vanuit de D-Day Experience weten we dat het voor de geallieerden belangrijk was dat er een haven in de buurt was waar al het materieel aan land gebracht kon worden. Le Havre en Cherbourg waren nog bezet gebied, dus bedacht een Britse officier (ik dacht Montgomery) een plan. Hij liet allerlei pontons op een bepaalde manier voor de kust van Gold Beach afzinken tot een kunstmatige haven. Vervolgens kwamen er allerlei aanlegsteigers bij en voila, een Britse haven in Frans Normandië. Die haven schijnt een heel erg belangrijke rol gespeeld te hebben bij het verder kunnen oprukken na 6 juni 1944. Als het eb is, of in ieder geval relatief laag water, dan kan je de restanten van de haven nog zien. En dat hebben we gezien. Ongelooflijk hoe ver de techniek, het inzicht, innovatie en creativiteit destijds gevorderd was. Het strand wordt tegenwoordig nog steeds gebruikt voor oprukkende mensen, maar dan voor strandzeilraces…

Ondertussen pakken donkere wolken zich samen. Het is een onheilspellend gezicht daar boven. En ja hoor, terwijl we onderweg zijn naar onze laatste tussenstop van vandaag komen de eerste spetters op de voorruit terecht. En hoe dichter we bij Pointe le Hoc komen, hoe meer de spetters druppels worden. En nog even later worden die druppels een bui. En die bui wordt een flinke plensbui. Het is gewoonweg weer even herfst geworden. Jammer, maar helaas. Toch hebben we de memorial even vlot bekeken en ook enkele geschutskoepels waar vandaan de Duitsers destijds de zee en de stranden in de gaten hielden. Wat moeten ze hebben gedacht toen er honderden, misschien wel duizenden schepen en vliegtuigen naderden op D-Day? Wat een beangstigend gezicht, geluid en gevoel moet dat zijn geweest. En tegelijkertijd misschien ook wel een geweldig mooi gezicht om zo’n enorme vloot schepen en daarboven zo’n enorm aantal vliegtuigen te zien en te horen. Ik denk dat de emoties daar om voorrang gevochten hebben, voordat ze voor hun leven moesten vechten. En we weten hoe dat geëindigd is…

Rond 17.00 uur zijn we weer op de camping. Het regent inmiddels niet meer, nee, het hoost. Het lijkt wel of men daarboven de Niagara Falls tijdelijk even recht boven ons heeft geplaatst. En wat doe je dan? Een stukje dagelijkse routine, namelijk mijn blog bijhouden, er wordt gekookt en gegeten, afgewassen. Daarna iets wat wel moet, maar zeker nog niet de laatste keer zal zijn deze reis. Alvast een heleboel inpakken voor de reis naar de volgende overnachtingsplek. Voor ons allebei geldt dat we blij zijn dat we Normandië ‘gedaan’ hebben, dus die kunnen we van onze bucketlist afstrepen. Of we er snel weer terug zullen keren? Waarschijnlijk niet. Daar waar we voor kwamen hebben we gezien en er is nog zo ontzettend veel meer Europa en Wereld te ontdekken…

A demain, tot morgen.

Marc