Lagos

Zaterdag 4 mei is in Nederland nog altijd een dag die voor velen in het teken staat van gedenken en herdenken, stilstaan bij en/of nadenken over. Goed dat die dag blijft bestaan. Ook al draait wereld gewoon door en ook al lijken velen niets te hebben geleerd van het verleden (of niets te willen leren daarvan), op 4 mei om acht uur ’s avonds is het voornamelijk stil op straat, in de meeste huiskamers en op andere plaatsen waar zich mensen bevinden.

Ik wil graag stilstaan bij het feit dat ik een goed leven heb. En dat ik me er elke dag heel bewust van ben dat ik daar heel dankbaar voor mag zijn en dat er zeker ook een dosis geluk bij komt kijken. Maar het begint bij goed voor mezelf zorgen, zonder daar egoïstisch in te zijn. Als ik namelijk goed voor mezelf zorg, kan ik ook beter voor anderen zorgen. Daarbij wel zelf de prioriteiten stellen en grenzen bewaken. De regie in handen houden. Kan dat altijd en kan dat dan ook volledig? Nee, dat lukt zeker niet, maar mijn streven is er wel naar en het lukt ook meestal wel voldoende om ervoor te zorgen dat mijn leven heel erg in balans is en blijft. En dat maakt ook dat ik me happy voel met mijn superechtgenote, met geweldige kinderen en hun aanhang, de kleinkinderen, familie en vrienden, een geweldige werkgever en prachtige collega’s met ieder hun eigen verhaal. Wat is het leven mooi! ‘Bon Vivant’ stond er op een van de gevels van een gebouw in Lagos vandaag. Nou, zeg dat wel!

En is mijn leven dat één grote happiness? Nee hoor, echt niet, maar door in het leven te staan zoals ik dat doe, is het relativeren voor mij heel goed te doen en ook het belang zien en ervaren van bepaalde zaken. Zijn er mensen om me heen met hele grote problemen en komen ze daarmee bij mij? Enerzijds van harte welkom, tenzij ik er niets mee kan, behalve naar hen luisteren. Anderzijds heb ik ook geleerd vrij snel paal en perk te stellen aan de invloed die bepaalde mensen op mij proberen te krijgen. Op wiens bordje hoort dit? Op de mijne? Niet? Oké, wat doe ik er dan mee? Kap ik het af, geef ik een advies, verwijs ik iemand door, ga ik in gesprek, luister ik alleen maar? Empathisch zijn is één ding, maar ik heb in een ver verleden ook geleerd dat ik tè sociaal kon zijn. En daardoor ver over mijn grenzen ging of liet gaan. Dat was een hele harde, maar enorm goede leerschool. Balans, steeds weer opnieuw balans vinden. En dat gaat prima 😉

Vanzelfsprekend sta ik ook regelmatig stil bij degene die me dierbaar zijn en niet meer onder ons zijn. Maar dat is niet beperkt tot een dag als vandaag. Dat kan op de gekste momenten gebeuren, maar het roept ook vaak heel erg mooie herinneringen op. En daar geniet ik dan weer op mijn manier van.

Vanmiddag zijn we naar de stad Lagos geweest. Het is geen grote stad, maar het ging ons ook vooral om de rand van de stad. De kant van de zee, meer specifiek gesteld. De kustlijn is hier geweldig. Hier zijn we eerder geweest, maar het was zeker de moeite waard om op herhaling te gaan. De stranden, Praia’s genaamd hier, zijn in veel gevallen van prachtig helder zand. Maar wat er omheen te zien is? Dat is iets wat onze aandacht helemaal opzuigt. Rotsformaties in allerlei vormen, kleuren, met en zonder begroeiing, grote gaten erin, soms prachtige poorten erin waar de zee doorheen stroomt, het is in één woord ge-wel-dig!

Dat het ook weer heel toeristen aanlokt is logisch, want we zijn duidelijk niet de enige die hier op bezoek zijn. En als ik voor elke foto die van de Ponta da Piedade gemaakt werd 1 eurocent zou krijgen en dat een jaar lang, dan had ik mijn volgende vakantie alweer dik bij elkaar gespaard gekregen. We zijn nu aan het begin van mei, weliswaar hebben veel mensen vakantie en het is weekend, maar stel je het hier eens voor in het hoogseizoen! Moet er niet aan denken om dan hier te zijn.

Nadat we voldoende hebben genoten van de rotsen en de zee, zijn we Lagos zelf nog even in geweest. Op een terrasje pakken we nog even een smoothie mee en we lopen nog een stukje door de stad. Ook hier weer leuke smalle straatjes, mooie pleintjes, maar ook weer een combinatie van prima onderhouden gebouwen en forse bouwvallen. Geld zal een grote rol spelen, zo is mijn aanname, maar ik vraag me soms ook wel af of er wel voldoende interesse is om bepaalde panden weer op te knappen. Soms is de ligging dusdanig dat het in mijn ogen een investering zou zijn die de persoon die het geld levert zelf als meerwaarde moet zien. Maar voor een buitenstaander kan het pand toch nog steeds als ergens in een achteraf gelegen straatje gezien en daardoor niet als interessant ervaren worden.

Wat dan wel weer leuk is, is dat er initiatieven van jonge ondernemers komen die de buurt een impuls willen geven. Zo blijkt het restaurantje waar we de smoothies kochten, Indigo, van drie dames te zijn. Moeder en twee jonge dochters, allen met hun eigen professionele en sociale achtergrond, maar met het hart op de juiste plaats. Ze willen een horecazaak waar behalve gegeten en gedronken kan worden, jonge mensen ook een kans geven door zich op diverse artistieke wijzen in de zaak te laten gelden. Elk weekend life muziek, kunst aan de muur, etc. En dan snijdt het mes aan twee kanten.

Vanavond hebben we buiten de deur een hapje gegeten, bij restaurant Jacaranda in Luz. Het heeft heerlijk gesmaakt en de gastvrijheid was top. Maar ook de naam intrigeerde me. Ik had de naam wel eerder gehoord, maar kon hem niet precies plaatsen. Dan is Google weer een goede vriend en al snel kreeg ik prachtige foto’s te zien van de mooie paars bloeiende bomen waarvan we er deze vakantie al heel wat hebben gezien. Mooi dat er nu ook een naar mijn idee prachtig klinkende naam aan kan worden gekoppeld.

Teruglopend vanaf het restaurant richting appartement komen we langs het strand. Het is de tijd waarop Zonnemans geleidelijk richting oceaan zakt, al kunnen we dat niet zien. Daarvoor zitten we net aan de verkeerde kant. Maar door de laagstaande zon doet Luz haar naam nog even eer aan. Luz betekent ‘licht’ en dat licht laat Zonnemans nog heel mooi op de rotsen schijnen. Op de foto wordt het niet geshowd zoals in het echt, maar het is weer een prachtig kleurrijk geheel.

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc