Over Kunst van zand en rotsen

Vrijdag 3 mei zit er al weer grotendeels op. Voor ons was het een dag met veel diversiteit. Zo hebben we vanmorgen eerst heel relaxed onze opstart gedaan. Zoals gewoonlijk was ik weer op tijd wakker, maar elke dag rond een uur of zeven is toch altijd nog een uurtje later dan thuis meestal het geval is. En als ik dan wakker ben, dan sta ik ook steevast meteen naast mijn bed. Om nog langer in bed te blijven liggen, daar zie ik enerzijds het nut niet van in en anderzijds gaat mijn hoofd vrijwel meteen ‘aan’. Dus dan begint de dag gewoon voor me.

Moet ik dan meteen volop in actie? Nee hoor, juist niet. Op een voor mij prettig tempo de dag beginnen vind ik heerlijk. En als er geen afspraken of verplichtingen zijn, dan kan ik tijdens deze reis heerlijk gaan zitten lezen. Ontbijtje erbij en als Marion dan een tijdje later opstaat, dan ben ik alweer een heel eind verder in een spannend boek. We zijn nu bijna zeven weken onderweg en boek 13 is al bijna uit. Dat gaat wel lekker dus. En met zo’n e-reader is het makkelijk om een flinke bibliotheek bij je te hebben. Lee Child, Harlen Coben, David Baldacci, James Patterson en Eric van Lustbader hebben inmiddels weer een deel van hun boeken met me gedeeld. Deze schrijvers lezen zo heerlijk weg…

Rond een uur of elf is de zon ook op ons balkonnetje aangekomen en de temperatuur is dan ook aangenaam genoeg om daar te gaan zitten. Bakkie koffie erbij en nog even verder lezen. Op deze manier een dag beginnen geeft ook een risico, namelijk dat ik er heel erg lui van ga worden en niet zo heel veel ambitie meer heb om nog wat te doen. Maar we hebben plannen gemaakt voor vanmiddag, dus we komen in actie. Eerste zekere bestemming is de plaats Lagoa. Daar bevindt zich Sandcity, een verzameling zandsculpturen, waarvan men daar beweert dat het de grootste verzameling ter wereld is. We moesten maar eens gaan kijken, want veel sculpturen is prima, maar de kwaliteit is minstens zo belangrijk.

Rond half twee zijn we er en van buiten het hek kunnen we al zien dat het echt een heel erg grote hoeveelheid is. Dat we hier entreegeld voor moeten betalen snap ik. Wat een werk moet hier in hebben gezeten en wat zal het een moeite kosten om die beelden zolang mogelijk in de meest optimale staat te houden! We vallen echt van de ene verbazing in de andere. Van allerlei Europese en wereldse thema’s tot Marvel comics. Van filmhelden tot fantasiebeelden. Er is van alles wat en de één is nog mooier dan de andere. Kijk maar gewoon eens naar de foto’s en zie hoe echt het allemaal lijkt en bedenk dan dat het allemaal van zand gemaakt is. Wat een bewondering voor de creatieve geesten die dit hebben verwezenlijkt.

Als we uitgekeken zijn overleggen we de opties om verder te gaan doen. We besluiten richting de Praia da Falésia te gaan. Op een goed half uur rijden is een strand, iets voorbij Albufeira. We zijn daar twee jaar geleden ook geweest en waren toen flink onder de indruk. Niet van het strand zelf, al ligt dat er heel mooi, maar vooral van de omgeving. Rood met witte rotsen, soms wordt het rode meer oranje en bruin, maar de kleurschakeringen zijn prachtig. En zeker met de volle zon erop, geweldig vonden we dat. Dat willen we dus graag nog een keer gaan zien. We komen in de buurt van het strand en vinden snel een plekje voor de auto. Het is erg druk op de parkeerplaats, dus we hebben geluk. We lopen de weg af richting de opgang van het strand en daar is een restaurantje waar ze smoothies verkopen. Dat lijkt ons wel wat. De drankjes hebben prachtige namen en wij kiezen voor een Sunshine en een Paradise. Die namen passen erg goed, zo vinden we. En ze smaken ook nog eens lekker.

Nadat de smoothies op zijn, gaan we het strand op. En het eerste dat opvalt is alles wat er op het strand staat zoals strandbedden, parasols, etc. Dat was er vorige keer allemaal niet en ik snap heel goed dat het er is. Ik vind het alleen een grote vervuiling van het aanzicht. Maar voor de economie en de toerist die hier komt om te zonnen is het heel begrijpelijk. Ondanks dit vinden we de rotsen nog steeds prachtig. We lopen een rondje, maken wat foto’s en gaan dan weer terug naar de auto. Gaan we terug naar Luz of leggen we nog een ander bezoekje af?

We besluiten tot het laatste en rijden naar het plaatsje Loulé. Dat zou een mooi oud centrum moeten hebben. Het is weer ruim een half uur rijden en rond vijf uur komen we er aan. Auto parkeren, borden volgen richting Centro en dan…? Komen we er achter dat dit ons erg tegenvalt. Da’s jammer. Er is weliswaar een mooi gemeentehuis en een mooie markthal, er zijn hele kleine en smalle straatjes, maar alles bij elkaar? Neuh, na Porto, Lissabon en Sintra is Loulé niet echt een ‘wauw-bestemming’ geworden. Maar ja, als we er niet waren heen gegaan, dan hadden we ons nog heel lang af kunnen blijven vragen hoe het toch zou zijn geweest. Nu kunnen we achteraf vinden dat we ons die tijd en energie hadden kunnen besparen. Maar ja, achteraf…

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc