What a beautiful day!!!

Donderdag 28 maart. Wat een prachtige dag hebben we vandaag gehad. En wat hebben we genoten van dit geweldig mooie deel van Ierland.

Het zuidwesten wordt door veel mensen het mooiste deel van Ierland genoemd. Tja, dat willen we graag zelf onderzoeken. Vandaag was het plan om de Ring of Kerry te gaan rijden. Een rondrit van zo’n 180 kilometer en als je wil kan je die nog iets uitbreiden door aan de westkant ook de Skellig Ring van ongeveer 20 kilometer er aan toe te voegen. Want dat moet ook nog een prachtig stukje Kerry zijn. Ja, dat hoef je ons maar één keer te zeggen. En wat zijn we blij dat we dat hebben gedaan!

Maar even beginnen bij het begin. Vanaf het appartement zijn we eerst richting het Killarney National Park gereden. Daar doorheen voert een kleine regionale weg en alleen die weg rijden is al een aaneenschakeling van oh’s en ah’s en wauw’s… Zo startten we bij de Torc Waterfall. Prachtig om te zien en het is er heerlijk rustig, dus geen gedoe om een uur in de rij te staan voor een foto. Nee, dit bevalt ons prima zo, want zo kunnen we er rustig van genieten. En wat denk je van al die bomen hier? Heel veel zijn er volop begroeid met prachtig groen mos. Sprookjesachtig mooi.

Dan door met deze mooie route. Eerstvolgende stop? Slechts enkele minuten later bij een passage van de weg tussen twee flinke waterplassen in. Water als spiegels, zo glad. En wat hebben we enorm veel mazzel met het weer vandaag. De zon begeleidt ons echt de hele dag en zo maakt het de Ierse natuur alleen nog maar mooier. Daarna stoppen we bij Ladies View. Nou heren, niet alleen de ladies hebben daar een mooi uitzicht, want de heren kunnen er ook volop van genieten.

Ondertussen is het al rond half één en we hebben nog geen 30 kilometer afgelegd, van de 200… Als het zo doorgaat, dan wordt het nachtwerk. Maar ja, om dan in het donker naar allerlei dingen te gaan turen… Nee, het komt goed uit dat de eerstvolgende tientallen kilometers mooi, maar niet spectaculair zijn. Dus kiezen we om een stuk door te rijden, zodat we nog volop bij zonlicht en warmte (10 graden voelt nu heerlijk) kunnen genieten van al het moois dat nog komen gaat.

En dat komt er zeker! Zo komen we diverse keren niet zonder te stoppen langs vergezichten over de zee, de baaien, de meren, de bergen, met andere woorden, de diverse landschappen. Plaatsnamen als tongbrekers zijn er bij, maar wat zou het? We komen hier niet om ze in perfect Gaelic uit te spreken. We komen om hier onze eerste ervaringen in Ierland op te doen. En wat worden we verwend en wat zijn we ontzettend bevoorrecht dat we dit mogen en kunnen doen.

Tijdens een korte stop in Waterville komen we langs een soort boulevard. Daarlangs staat een aantal beelden en één daarvan is van een acteur die bij veel mensen nog wel een belletje doet rinkelen. Charlie Chaplin. Hij schijnt in Waterville veelvuldig vakantie te hebben gehouden en men heeft daarom besloten een standbeeld van hem te plaatsen. Tja…

Als we van de Ring of Kerry de Skellig Ring op rijden, zien we al vrij snel de aankondiging van de Kerry Cliffs. Het zouden de mooiste van Kerry moeten zijn. Geloven we dat zomaar? Natuurlijk niet. Dus gaan we de bordjes volgen. En dan blijkt dat Ierland waarmaakt wat ik eerder al heb gedacht. Het is een land dat vooral op het platteland ontzettend smalle wegen kent. Afgezet met muurtjes, struiken, greppels of andere aardigheidjes, word je als automobilist genoodzaakt om heel erg goed op te passen waar je rijdt. En dan bedoel ik ook echt heel erg goed! Veel wegen zijn niet geschikt om elkaar te passeren zonder een uitwijkplaats op te zoeken. Noch inhalen, noch tegemoetkomend verkeer voorbij laten gaan lukt zomaar. En als het dan ook nog eens wordt gecombineerd met een stijgingspercentage waar je U tegen zegt en hele krappe bochtjes in de weg. Peentjes zweten? Nee, het is een heerlijk gevoel om dit te kunnen doen. En ook al zit ik dan zelf aan de bermkant, het links rijden went heel snel. Al bevestigt dit stukje van het verhaal wel dat ik enkele jaren geleden tegen Marion heb gezegd dat ik niet met de camper naar Ierland zou gaan. Die is dan op veel wegen te breed, te lang, te hoog en te onhandig om daar met een relaxed gevoel mee onderweg te kunnen zijn. En trouwens, ook hier zijn er steeds meer plaatsen en wegen waar je met de camper niet in mag. Dus de keuze om hem te verkopen was vorig jaar een goede zet. Zoals het nu gaat bevalt het ons best. We kunnen wegen rijden die we willen rijden en zijn niet afhankelijk of het kan en mag.

O ja, ik had het over die Kerry Cliffs en dat die zo mooi moesten zijn. Nou, mooi is een understatement. Ze zijn prachtig en ook hier geldt weer dat de zon een stevige bijdrage levert aan de schoonheid ervan. Maar wat hebben we hiervan genoten. Alweer ergens van. Houd het dan niet op? Nou, voorlopig niet. We rijden via Valentia Island terug. Dat betekent dan wel dat we nog een keertje met een ferry over moeten. Maar dit is een veerpont zoals die waar onze Tim op werkt en het water is superglad. Hier geen risico op zeeziekte hoor! Maar wat nog wel even heel leuk was, is het volgende; achter ons op de boot staat een auto met een man en vrouw erin. De man stapt tijdens de overtocht uit en komt naar me toe. Hij begint een praatje en vraagt of we op vakantie zijn. Dat bevestig ik en als hij hoort dat we hier helemaal naar toegereden zijn, vanzelfsprekend kent hij de ferry tussen Frankrijk en Ierland, spreekt hij zijn bewondering uit. De man moest eens weten wat er allemaal nog achteraan gaat komen… Zo hebben we in een hele korte tijd wat informele dingen uitgewisseld en terwijl ik weer in de auto stap, hoor ik mezelf hardop roepen; “Yes, het lijkt hier steeds meer op Nieuw Zeeland”. En als je weet wat voor mij het mooiste land ter wereld is waar ik ben geweest… Het voelt heerlijk hier en we zijn er pas twee dagen.

Fheiceann tú amárach, tot morgen

Marc