Aveiro, Portugees Venetië

Donderdag 18 april gebruiken we om de stad Aveiro te bezoeken. Het wordt door veel mensen die het kennen ook wel Portugees Venetië genoemd en naar aanleiding daarvan zijn er dan ook heel wat ondernemers die in een soort van uit de kluiten gewassen en gemotoriseerde gondels met toeristen door de kanalen varen. Het is qua vervoer nou niet bepaald te vergelijken met het echte Venetië, maar het heeft wel iets. En daar waar je in Italië enorme bedragen moet betalen om met een gondel rond te kunnen toeren, daar valt het hier alleszins mee. Ja, het is heel toeristisch en ja, we hebben er ook gewoon aan mee gedaan. Maar het was op zich een best leuke ervaring.

In Aveiro staan veel oude gebouwen en daarvan zijn er ook heel wat versierd met van die typisch Portugese tegeltjes. Vaak tot aan de nok toe. Veel van die panden zien er heel mooi uit. Anderen iets minder, maar het lijkt erop dat men wel degelijk trots is op de stad.

De stad heeft een geschiedenis van zoutwinning en visserij en dat is ook nog op veel plaatsen te zien. De gebouwen, delen daarvan, de namen, de producten, van alles herinnert nog aan de tijd dat dit de grootste inkomstenbron van de stad was.

Verder is er over vandaag niet zo heel veel te vertellen. Of je moet persé willen weten dat afgelopen nacht onze onderbuurman of vrouw het nodig vond om tegen 23.00 uur zijn TV knalhard aan te zetten en dat ook zo te laten. In onze slaapkamer klonk het zo hard door dat we er niet van konden slapen. Ik had de hoop dat het niet te lang door zou gaan, maar dat was ijdele hoop. Het werd twaalf uur, het werd half één, het werd nog later en toen was ik het spuugzat. We hebben op de muren gebonkt, we hebben op de vloer gestampt. Niets hielp. Toen ben ik naar de benedenbuur gegaan, maar helaas geen bel te bekennen. Dus heb ik aangeklopt, geen gehoor, geen reactie. Daarna heb ik nog heel hard en vaak op de deur gemept, geslagen, ik heb geroepen, maar niets hielp. Zou degene dood zijn? Of doof en zijn apparaatjes niet in hebben? Ik was flink pissig en ben weer naar boven gegaan. ‘Ik ga de politie maar bellen’, zeg ik. Maar volgens Marion kon ik dat niet maken. Wat wel hielp was de matras naar de woonkamer slepen en daar gaan liggen. Daar was het geluid bijna niet hoorbaar. Daarna hebben we gelukkig nog een flinke tijd kunnen slapen, maar voor mij is het niet nodig dat ‘buur’ vannacht op herhaling gaat…

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc