Porto, prachtige stad aan de Douro

Vrijdag 19 april staat in het teken van een bezoek aan de stad Porto. We hebben van verschillende kanten gehoord dat het een hele mooie stad moet zijn. Het is de grootste stad van Portugal, op Lissabon na. En het is te merken ook. Ringwegen, veel verkeer, automobilisten en motorrijders die de meest vreemde stunts uithalen, een hoop getoeter en ongeduld. Maar we hebben ons voorbereid. Gisteravond hebben we een selectie gemaakt van wat we in ieder geval wilden zien en op basis daarvan hebben we een plannetje gemaakt. Wat eerst? Wat daarna? Hoe verder? En wat zijn eventuele andere opties?

Porto heeft veel mogelijkheden en bezienswaardigheden op loopafstand. Maar je zal er dan wel rekening mee moeten houden dat het hoogteverschil dat overbrugd moet worden in een aantal gevallen best groot is. Trappen en hellingen, ze zijn er volop. Om die reden is zo’n volgorde wel handig, dan sparen we ons een hoop energieverspilling uit. En zeker op een dag als vandaag, waarop het weer 24 graden en heerlijk zonnig was, dan is het in de stad best vermoeiend om veel te lopen. Een gewone wandeling maken is toch heel wat anders dan in de stad slenteren. En zeker als het druk is met andere wandelaars, dan is het soms slalommen, een andere keer doorlopen, afremmen, stilstaan en weer door. Tja, een citytrip vind ik eigenlijk best vermoeiend. Maar deze was zeker de moeite waard!

Gisteravond heb ik online een parkeerplaats in een parkeergarage in de wijk Ribeira gereserveerd. Dan is het alles bij elkaar prima te doen om dat wat we willen zien op loopafstand te bereiken. Ribeira is overigens een prachtige wijk. Veel oude gebouwen met heel veel diverse kleuren, versieringen, hoogteverschillen en mooi tegen de heuvel op gelegen en aan de Douro. Het is niet voor niets een van de populairste wijken van Porto, zeker ook voor toeristen. Zo ook voor ons.

We zijn gestart met een zes-bruggen-rondvaart over de Douro. Dat was al meteen een prachtig begin van de dag. Vanaf het water zie je de stad toch nog weer anders. De naam zegt het al, maar de rondvaart gaat onder zes bruggen door. De bekendste is de Ponte de Luis I. Die heeft meerdere lagen. Helemaal bovenaan rijden trams en fietsers en er wandelen mensen. Daaronder zit een grote halve boog en een stuk naar beneden is nog een laag voor verkeer. We zijn een stukje richting binnenland gevaren, maar later ook nog een klein stukje richting de monding van de Douro. Nog een stuk verder en we zouden de Atlantische Oceaan opvaren, maar daar lijkt me onze boot niet bepaald geschikt voor.

Nadat we de rondvaart hebben gehad besluiten we eerst een terrasje op te zoeken om iets te eten. Vrij kort bij de rivier vinden we een restaurant waar nog een tafeltje voor twee vrij is, maar het is wel een beetje in de zon. Dus als we dat niet erg vinden… Nee hoor beste meneer de kelner, wij gaan wel zitten. De man brengt naast de menukaart ook meteen twee strooien hoeden, zodat onze hoofden bescherming tegen de zon hebben. Zo’n service heb ik nog nooit eerder ergens meegemaakt. We hebben overigens lekker gegeten en na zo’n vijf kwartier gaan we verder Porto in.

Volgende stop is de Igreja de Sao Francisco. Op internet heb ik gezien dat die vooral van de binnenkant heel mooi moet zijn. Het was vanaf het restaurant maar een klein stukje lopen, dus we zijn er zo. En dan komt het: per persoon 10 euro entree en je mag geen foto’s maken. Is dit een kerk? Gaat dit nog om religie? Er staan ook beveiligers bij de entree en we besluiten niet naar binnen te gaan. Dit is pure commercie naar ons idee. Geloof zou vrij moeten zijn toch? De waarde die een ieder er aan geeft is toch aan hem of haar? Neuh, dan maar geen Sao Francisco.

Volgende doel is een uitzichtpunt vanaf de Miradouro da Vitoria. Het is een beste klim er naartoe en het uitzicht is mooi, maar voor ons is er teveel ruis op de lijn. Alle daken waar we op uitkijken met allerlei installaties erop en eraan, bouwkranen, elektriciteitskabels, etc. Nee, we hebben later op de Luis I brug gestaan en ook nog bij het Mosteiro da Serra do Pilar en vanaf daar hebben we ononderbroken zicht op de rivier en alles er omheen. Voor ons is dat een veel mooier gezicht. We hebben ook nog even gekeken naar de twee kerken die vlak naast elkaar staan; de Igreja do Carmo en de Igreja do Carmelitas. Van de buitenkant is het eigenlijk één kerk. En het station van Porto, dat is ook het vermelden waard. De binnenkant, eigenlijk de ontvangsthal is prachtig versierd. Schilderingen, tegels, vloer. Veel bezoekers komen hier alleen maar voor het station zelf en niet eens om met de trein te gaan.

De enige kerk die we wel hebben bezichtigd van binnen en buiten is Sé Catedral. Het is een beetje een vreemde bouw, zo vinden wij. Als we er voor staan is het net of een deel ervan een stukje Notre Dame van Parijs laat zien, maar de aanbouw vind ik niet passen. Maar goed, het staat er zo en ik hoop dat men er blij mee is hier. Van de binnenkant? De galerijen zijn mooi, zowel de plafonds als de muren. En de grote ruimte waar de diensten plaatsvinden is net als vele kerken heel erg opgesmukt met allerlei versieringen, veel religieuze afbeeldingen, etc. En als je, net als wij, niet de Bijbelse verhalen goed kent, dan (her)ken je in veel gevallen ook niet wat er afgebeeld wordt. Voor ons is het dan meer een kwestie van smaak. Vinden we het mooi of niet? Geen diepere betekenis.

Wat me wel opvalt is dat veel van de afbeeldingen in kerken een hele trieste en/of lijdzame indruk geven. Ik zie zo weinig waaruit kracht of positiviteit straalt. Geloven in iets, is voor mij in veel gevallen ook iets willen bereiken. Als dat dan positief geformuleerd of afgebeeld wordt, maakt het dan het geloof in iets niet veel sterker en krachtiger? Hoe zou een nieuwe kerk die in deze moderne tijd gebouwd gaat worden hiermee omgaan? Zou dan het glas wel halfvol zijn? En zou de leegloop van de kerken dan worden gestopt, omdat weer meer mensen geloven in iets dat ze positief kunnen beïnvloeden? Waar ze zelf stappen in kunnen zetten? Waar ze kracht uit halen en die kracht ook daadwerkelijk gaan gebruiken? Waar ze hun eigen verantwoordelijkheid nemen en niet, zoals ik dat toch nog best velen zie of hoor doen, het in de handen van een hogere macht leggen? En dan maar lijdzaam toekijken en afwachten? Weet je, ik vind dit eigenlijk wel een mooie link naar het motto van het bedrijf waarvoor ik werk. GOED zet aan tot inzet. Dat kan in elk opzicht, dus ook in geloof. Geloof in jezelf en doe er wat mee, dan kom je al een eind. Amen.

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc