Nog een prachtig stuk Galicië en dan Portugal in

Woensdag 17 april is voor ons weer een prachtige dag geworden. We hebben eerst nog een stuk Galicië gezien en zijn vervolgens Portugal ingedoken. Maar het belangrijkste van vandaag? Onze Esmée is vandaag jarig. 36 jaar alweer! Wat gaat het toch snel en wat doet ze het goed in haar leven. We zijn zo blij met en trots op haar!

Vanmorgen was onze eerste stop op een ruim half uur rijden vanaf Malpica. Wat een prachtig en heerlijk rustig stukje Spanje is dit hier bij de Caldeira de Castro. Allereerst komt er tussen de bomen een lekker kabbelende stroom vandaan, die vormt zich een weg richting een aantal rotsen waarlangs het zich een flink aantal meters dieper naar beneden laat vallen. Om vervolgens weer rustig verder te stromen… Dit zijn van die plekjes waar ik uren zou kunnen gaan zitten mijmeren. M’n gedachten laten gaan, een goed gesprek met mezelf of iemand die me dierbaar is voeren. Een boek lezen, een stuk schrijven of gewoonweg even helemaal niets doen behalve zitten en genieten. Super relaxed hier.

Vervolgens rijden we door en het was ons de afgelopen dagen al opgevallen dat hier op heel veel plaatsen een soort van huisjes hoog boven de grond staan. Allemaal met een kruis erop en dat zou een soort kapelletje kunnen zijn. Maar dan is internet weer makkelijk en blijkt dat mijn gedachte volledig fout was. Het worden horreo’s genoemd en het zijn een soort opslagplaatsen voor mais en graan. Door de open structuur kan de wind er doorheen waaien en ongedierte kan er niet van onder in doordat de horreo op hoge palen staat. Het zijn typische schuurtjes voor deze streek. Weer wat geleerd 😉

We rijden verder richting Finisterre (Fisterre in de streektaal), een naam die afgeleid is van het Latijnse Finis Terrea en het betekent Einde van de Wereld. Op deze kaap lopen veel wandelaars hun laatste Camino kilometers. Velen stoppen in Santiago de Compostela, maar het ‘kilometer o,ooo punt’ is hier op Finisterre gelegen.  Vanwege de schitterende ligging heeft het echter ook een bepaalde aantrekkingskracht op veel toeristen en nieuwsgierigen. Onder die laatste groep vallen wij ook. Ik in ieder geval. Ik heb iets met van die ‘uiterste-puntje-van-plekken’. Zo was de Noordkaap vijf jaar geleden zo’n punt, maar enkele jaren geleden in de Algarve het meest zuidwestelijke puntje van het Europese vasteland ook. De Cabo Sao Vicente in Portugal. Nu trekt vooral de naam Finisterre me aan. Als je ‘naar het einde van de wereld’ reist, moet er achter dat punt heel veel ‘niets’ zijn. Dat moeten we dan natuurlijk wel even checken.

De weg er naartoe werkt betoverend. De zon werkt optimaal mee en geeft de zee azuurblauwe kleuren. Het lijkt wel of we in de Caraïben zijn. Zo ontzettend mooi! De kaap zelf? Het punt van de 0,000 km. van de Camino, de vuurtoren, het uitzicht, het samen hier zijn… Als dit het einde van de wereld is, dan wil ik hier wel vaker naartoe. Weer zo’n mijmerplek, maar heel anders dan vanmorgen. En wel veel meer bezocht. Enerzijds minder rustig, anderzijds meer kans op een leuk gesprek met andere mensen. Zo hebben wij en een Nederlandse vrouw foto’s van elkaar gemaakt op de rotsen. Geposeerd natuurlijk, maar wij vinden het desondanks leuke plaatjes geworden.

Vanaf Finisterre rijden we naar de Fervenza de Ezaro. Via een prachtige weg, dwars door de Galicische natuur komen we echter eerst langs de Mirador de Ezaro. Vanaf daar kunnen we het plaatsje en de haven van Ezaro zien liggen, maar nog niet de waterval. Daarvoor zullen we dan eerst verder moeten afdalen. Zo gezegd, zo gedaan en even later staan we, weliswaar op enige afstand, oog in oog met de Fervenza de Ezaro. Het is een mooi schouwspel hoe het water zich hier naar beneden stort en even verderop weer opstuift. Het blijft voor mij een genot om dergelijke natuurverschijnselen te zien, te horen, te voelen…

Dan wordt het toch echt tijd om Galicië te verlaten en zelfs Spanje voor een aantal weken achter ons te laten. We gaan naar Portugal en om op de plaats van bestemming te komen, vergt het nog ongeveer drie uur reistijd. En het is al dik half vier geweest. Dus? Dankjewel mooi noorden van Spanje, Muchas Gracias!

Rond kwart over zes rijden we in Vila do Conde, een klein stukje boven Porto. Is het dan toch veel sneller gegaan dan verwacht? Nee hoor, want zodra we de grens van Spanje naar Portugal overgaan is er weer sprake van een uur tijdsverschil. Portugal heeft de Engelse en Ierse tijd, dus is het daar nog een uur vroeger dan in Spanje en dus ook in Nederland. In Vila do Conde hebben we een appartement met zeezicht. En dat is het ook echt, zonder overdrijven. Terwijl ik zat te schrijven keek ik nog even naar buiten en zag de zon langzaam richting zee zakken. Dat was toch nog wel even een plaatje waard.

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc