We doen een brexitje naar Noord Ierland

Vrijdag 5 april is weer zo’n verplaatsdag waarop we tijdens de route naar onze volgende overnachtingsplek enkele dingen willen zien. We laten Robins Rest achter ons, maar niet nadat we nog een gezellig praatje met gastvrouw Jenny hebben gehouden. Bij haar lijk je gewoon niet zomaar weg te komen. Zo vertelden we dat we haar zelf gebakken brood zo lekker vonden. En hup, daar kwam het recept. En dan doe je zus, daarna zo, een beetje van dit, iets van dat… Het wordt elke keer weer iets anders, want ze is begonnen met broodbakken toen ze ook met Robins Rest begon, nu ongeveer een jaar geleden. En ze vindt het leuk om te doen, maar ook om haar gasten ermee te verwennen. En dat doet ze overigens niet alleen met brood. Toen we aankwamen was er van alles beschikbaar; eieren, melk, koffie, chips, koekjes, chocola, fruit, kaas, jam, noem maar op. “En als het op is, dan kom je maar nieuwe vragen hoor”, zo geeft Jenny aan. Het lijkt wel of bij deze vrouw alles kan en het haar niet snel teveel is. Leuk mens, zo vinden wij.

Onze eerste stop is al na enkele minuten bereikt. Marion wil graag enkele postzegels voor de kaarten die ze wil versturen. Er zit een heel klein buurtsupertje met postoffice vlakbij. Snel geregeld en door.

We rijden een klein uur verder naar Newmills. Daar is een Corn and Flax Mill, een mais en vlasmolen. We komen er aan en zien al heel snel dat het er bijna uitgestorven is. Er is alleen een onderhoudsman bezig, maar verder is er behalve ons tweeën niemand te bekennen. Dan hebben we de molen dus even voor ons zelf! Ja, maar wel op afstand. Er wordt namelijk aan gewerkt en dan mag er niemand kort in de buurt komen. Zelfs het waterrad zelf is ingepakt. Tja, nog geen hoogseizoen hè? Wel even leuk, zo midden op het Ierse platteland.

Dan weer verder en rond half één komen we aan in de stad Londonderry, hier ook vaak alleen Derry genoemd. Dat ligt net over de grens in Noord-Ierland. Aangezien dat een deel van Groot Brittannië is, maakt het sinds de Brexit geen deel meer van de EU uit. Maar grensposten hebben we niet gezien en we kunnen gewoon onder dezelfde voorwaarden als binnen de EU gebruik maken van telefoon en internet. We merken eigenlijk heel weinig van de overgang, behalve twee toch wel essentiële zaken. Het eerste is dat ik nu donders rekening moet houden met de snelheid, want die wordt hier in mijlen aangegeven en niet in kilometers per uur. Je rijdt snel te hard… Het tweede punt is dat hier alles in Engelse ponden moet worden betaald. Als we dan ineens ‘goedkope’ benzine aangekondigd zien worden, kom je van een koude kermis thuis.

Waarom wilde ik graag naar Londonderry? Vooral vanwege de Murals. De muurschilderingen die er tientallen jaren geleden zijn gemaakt in een deel van de stad. Het herinnert vooral aan Bloody Sunday op 30 januari 1972. Ja, al ruim 50 jaar geleden, maar het leeft hier bij veel mensen nog dagelijks.

Wat informatie van Wikipedia;

Bloody Sunday is de bijnaam die in Noord-Ierland wordt gebruikt voor 30 januari 1972, de dag waarop in het stadsdeel Bogside van Derry veertien ongewapende jongens en mannen werden neergeschoten door Britse soldaten na een aanvankelijk vreedzaam verlopen, maar door de Britten verboden, demonstratie voor de burgerrechten. De demonstratie, met de Guildhall in het centrum als bestemming, was georganiseerd door de protestantse Ivan Cooper om te protesteren tegen de opsluiting van, voornamelijk katholieke, Ieren in Noord-Ierland.

Bloody Sunday wordt vaak aangeduid als het escalatiepunt van de dertigjarige burgeroorlog (The Troubles) die in Noord-Ierland plaatsvond. Hoewel de start van de oorlog van de IRA tegen de Britse overheersing drie jaar voor Bloody Sunday was begonnen, was de IRA nog een veel kleinere en zwakkere organisatie.

Herinneringen aan Bloody Sunday overschaduwen nog altijd de recentste conflicten in de geschiedenis van onderlinge schermutselingen tussen de Ieren en de Britten, waarschijnlijk omdat de slachting van de onschuldigen op die zondag in januari werd uitgevoerd door Britse soldaten, en niet door paramilitairen.

Als je deze achtergrondinformatie erbij haalt en dan deze enorme muurschilderingen in het echt ziet, dan vind ik dit indrukwekkend. En tegelijkertijd besef ik me dan dat er op nog zo ontzettend veel plekken op de wereld een soort herhaling van bovenstaande heeft plaatsgevonden. En overigens nog steeds weer zal gaan plaatsvinden, helaas. Het is niet het meest vrolijke en mooie stukje van mijn blog, maar het is wel iets waarvan ikzelf vind dat het er bij hoort.

We hebben ook een stuk van de Derry-Londonderry City Walls gelopen. Echt heel oud, met veel uitzichten over de stad. En opvallend is dat op die stadsmuren heel veel kanonnen staan. Nog altijd. Er is hier heel veel strijd geleverd op allerlei gebieden.

We scoren nog ergens een kop koffie met wat lekkers erbij en gaan dan onderweg naar de parkeergarage. We hebben nog zo’n anderhalf uur te gaan om Carnlough te bereiken en dat verloopt heel soepel. Rond vijf uur hebben we alles uit de auto en in ons tijdelijke verblijf. Vier nachten blijven we hier. Het is van de buitenkant nou niet echt een heel aantrekkelijk appartement, maar van binnen ziet het er prima uit en alle nodige faciliteiten zijn er. Prima dan toch? We zullen het toch vooral weer gaan gebruiken als uitvalsbasis voor dagelijkse ontdekkingstochten.

Dan krijg ik ineens een bericht via Booking.com van ons hierna volgende overnachtingsadres. Of ik s.v.p. zo spoedig mogelijk wil bellen. Huh? We hoeven toch niet nog op het laatste moment op zoek naar wat anders? Maar nee, Sue verzekert ons dat het alleen gaat om de credit card verificatie. Dat was niet goed gelukt, maar we hebben het meteen op kunnen lossen. Fijn zo, want we willen daar dinsdag aan het einde van de dag niet aankomen en dan horen dat er geen plek voor ons is. Tja, ik hou niet van dat soort onzekerheden…

Fheiceann tú amárach, tot morgen

Marc