Nog een stukje Wild (& Wet) Atlantic Way

Donderdag 4 april begint nat, heel erg nat. Het regent. De ene keer miezerend, de andere keer een flinke plensbui, maar droog is het tot een uur op elf niet geweest. is dat erg? Nee, wel jammer, maar dat wisten we van tevoren. Ga je naar Ierland? Dan moet je rekening houden met regen. En we hebben al zoveel geluk gehad de afgelopen week. Maar eigenlijk kwam het vanmorgen nog wel goed uit, want ik had eerst nog een klusje te klaren. De e-reader van Marion stond niet toe dat er e-books op gedownload werden, ondanks een abonnement waarmee dat toegestaan is. Google hielp een beetje, maar Kobo klantenservice hielp iets meer. Via een chat is het uiteindelijk gelukt, maar wat ben ik blij dat ik nog altijd de beschikking heb over de laptop. Want als ik dit op een mobiel had moeten doen, dan was het een hoop geklooi geweest en dan weet ik zeker dat mijn ergernis snel tot grote hoogten zou zijn gestegen. Niet goed voor mij, voor ons, voor de e-reader of de mobiel. Dus, het moest gewoon weer zo zijn. Marion ook weer blij, want ze heeft weer een hele bibliotheek vol. Als ze al die boeken achter elkaar zou gaan lezen, dan kan ik beter in mijn eentje gaan reizen, want dan is ze voorlopig nog wel even bezig.

Tegen half twaalf gaan we er vandoor. We hebben via Jenny informatie over de Fairy Bridge in Bundoran, een plaatsje even verderop. We zijn er zo en het is droog, maar de wind maakt het gevoelsmatig flink koud. En wat zien we dan? Een surfcamp! Men geeft hier les in branding surfen en dat gebeurt ook vandaag. Een stel helden (of dommeriken?) is ook vandaag het water in gegaan. Wel met wetsuits aan, maar toch. Mij niet gezien… En enkelen daarvan kamperen ook nog eens in een tentje zo aan zee. Freezing cold mates…

We lopen verder en zien een natuurlijke brug. Dat is iets wat we eigenlijk altijd wel kunnen waarderen. Hoe vormt zich zoiets in de loop van de tijd van een rotspartij tot een uiteindelijk in een brug weggesleten stuk gesteente? Hier zou je eigenlijk een timelapse van moeten hebben om te zien hoe het ontstaan is. Maar ja, duizenden jaren geleden was er volgens mij nog niet echt de techniek om dergelijke zaken vast te kunnen leggen.

Volgende stop is de Glencar Waterfall. Da’s om en nabij een half uur rijden vanaf Bundoran. Weer een leuke route door het binnenland en als we bij de waterval in de buurt komen, zien we dat het hier toch ook best wel toeristisch is. Maar… gratis parkeren, geen entreegeld, gewoon een net geasfalteerd pad naar de waterval en makkelijk bereikbaar. We hadden deze tip gekregen van een man die we bij de Cliffs of Moher spraken. Hij had het over The Devils Chimney, maar toen we daarop Googelden kwamen we uit op de Glencar Waterfall. Maar goed, het was best leuk om te zien, ook al was het tijdens een spetterbuitje 😉

Voor het volgende doel moesten we zo’n vijf kwartier rijden. De Glenview Pass was het doel, maar voor de rit er naartoe door de vallei, die aan beide kanten door voor Ierse begrippen flinke bergen geflankeerd werd, dat was het helemaal voor ons. Slingerend, kronkelend, hobbelend, maar vooral de oh’s en ah’s vlogen weer volop door de auto. En hier was het in ieder geval een tijdje droog, waardoor we er nog meer van konden genieten. En ja, we hebben foto’s gemaakt, maar die geven op geen enkele manier voldoende lading aan het gevoel dat wij erbij hadden om hier te rijden. Het is een prachtige ervaring die we opdeden hier.

Toen we boven waren op de pas, hebben we even rond gekeken en vervolgens uitgezocht hoe we naar onze volgende bestemming konden rijden. Qua tijd zou het niet veel uitmaken of we door zouden rijden over de pas en dan naar de Assaranca waterval of terug door de vallei en naar diezelfde waterval. Het zou een soort rondrit worden. We zijn enkele kilometers over de top gereden, vonden die natuur een stukje minder aantrekkelijk en besloten om te draaien en door de vallei af te dalen. Heerlijk! Dan de Assaranca waterval zelf. Wat een verrassing! Wat een aangename verrassing zelfs! Prachtig natuurverschijnsel aan het einde van zo’n dag. Een mooie afsluiter.

Vervolgens rijden we door en maken ons ‘rondje’ af. Nog smaller en smaller werden de wegen, maar wat mooi, wat mooi was die omgeving. En ja, soms moet je wel even uitkijken voor overstekend wild. Er kan zo ineens een schaap midden op de weg staan, de weg oversteken of zelfs met een hele kudde op de weg lopen. En de dames laten zich niet zomaar wegjagen hoor…

Rond kwart over zes zijn we terug bij Robins Rest. Gisteren heb ik Jenny gevraagd wie Robin is waarnaar het onderkomen is vernoemd. Een Robin is een Roodborstje en voor Jenny en haar man besloten dit huisje in hun tuin te zetten, kwam er steevast een aantal Roodborstjes in de tuin voor voer. Nu nog is er met grote regelmaat een flink aantal vogels die gebruik maakt van de voedzame tuin van Jenny en haar man. En toen we vanavond naar buiten keken zagen we behalve een aantal Mussen ook een Pimpelmees en ja hoor, ook een Roodborstje. Robin is daarom ook vereeuwigd.

Morgen gaan we tijdelijk het land uit. Dan zullen we enkele dagen en nachten in Noord-Ierland zijn. Ben benieuwd....

Fheiceann tú amárach, tot morgen

Marc