D-Day Experience

Woensdag 20 maart is alweer grotendeels voorbij en ik heb even gewacht met het schrijven vandaag. Waarom? Omdat we heerlijk in de zon konden zitten voor de caravan. Ik moet het misschien even afkloppen, maar tot nu toe hebben we zo ongelooflijk veel mazzel met het weer. Hopelijk blijft het zo.

Ik realiseer me dat ik aan enkele volgers af en toe wel een reactie op hun reactie geef. Maar niet iedereen krijgt er een en dat is geen onwil. Marion en ik vinden het ontzettend leuk dat er zoveel mensen zijn die met ons meelezen en ons volgen op onze reis. De reacties lezen we allemaal, maar zo af en toe sturen we een bedankje aan alle volgers. Dan vergeten we ook niemand. Dus bij deze een dikke Dankjewel!

Na een heel erg koude nacht brak het voorjaarszonnetje rond 9.00 uur alweer door. Heerlijk! Buiten is het dan nog best heel fris, maar het kijkt wat prettiger naar buiten als de zon schijnt. Zo vinden wij tenminste.

Doel van vandaag was Carentan met haar D-Day Experience. Nou, die naam is goed gekozen, want een experience was het zeker. We konden naast het museum ook de film bekijken en ook in de flight simulator gaan. We zijn voor the full package gegaan, dus 10 minuten nadat we binnen kwamen zaten we al in een briefing room. Briefing? Jazeker, een bijna echt lijkende briefing door een officier die via een hologram tot ons sprak. Over de naderende start van Operation Overlord, het afwachten of het weer en licht goed genoeg zou zijn en als het een ‘go’ zou zijn, dan zou je ook binnen 5 minuten onderweg gaan. Voor die tijd legde hij nog uit over wat je als uitrusting bij je had. Om maar eens wat te noemen; Morfine, alleen voor eigen gebruik als je heel erg gewond raakte. Je mocht het niet aan een ander geven. Daarnaast een klein mesje, om de parachutelijnen door te snijden, zodra je geland was. Een groter mes, want je nam geen gevangenen mee, dat kostte alleen maar tijd. Herkenningsplaatjes, voor het geval ze je nabestaanden moesten inlichten. Oef, die kwam binnen…

Zo besef je eigenlijk pas waar al die jonge gasten die in het leger moesten dienen voor kwamen te staan. In een oefensituatie zoiets doen is nog tot daaraantoe, maar voor het echie? Het deed me deels denken aan mijn diensttijd. Daar werden we voorbereid op de meest erge situaties, maar in mijn achterhoofd had ik toen altijd zo’n stemmetje dat me zei dat het toch nooit zover zou komen. Nou, dat hebben al die jonge gasten in 1944 misschien ook wel gedacht…

Tijdens de briefing kwam ineens het bericht dat generaal Eisenhower had aangegeven; ‘Lets go!’ Dat was het teken voor de start van Operation Overlord. Op dat moment eindigde ‘onze’ briefing en werden we naar het vliegtuig gebracht. Spartaanse inrichting, want van comfort was geen sprake. Puur functioneel en met het hoognodige aan veiligheidsmaatregelen, een veiligheidsgordel…

De deur gaat dicht, de lichten gaan uit, het geluid van de motor van ons eigen vliegtuig wordt steeds luider en luider en om ons heen horen we heel erg veel gebrom van andere vliegtuigen. Even later zitten we in de lucht en zien door ‘de ramen’ aan alle kanten honderden andere vliegtuigen. Bommenwerpers, jachtvliegtuigen, van alles. En naar beneden kijkend is de zee vol met schepen, allemaal op weg naar de Normandische kust. Wat een enorme operatie is dit geweest en wat moest er enorm veel voorbereid en bedacht worden. Uiteindelijk horen en zien we rondom ons allerlei vliegtuigen geraakt en neergehaald worden. Ook het onze wordt geraakt en brandend storten we neer, maar de noodlanding eindigt ergens op een grassig land en we kunnen er gewoon weer uit. Deze experience zal ik niet snel vergeten. Dit raakt, best diep…

Daarna gaan we naar een filmtheater waar een film wordt gedraaid over de hele operatie. Daarin wordt aan de hand van een soort prentenboek stap voor stap het hoe en waarom van deze operatie verteld en getoond. Prachtig in beeld gebracht en eens temeer ook weer bevestigend dat het zo jammer is dat dit soort producties gemaakt moesten worden. Was er maar geen oorlog meer… Utopie, Hulzebos!

Na de film hebben we nog kort even in het museum rond gekeken, maar dat laat vooral heel veel kledingstukken, uniformen dus, wapens, andere gebruiksvoorwerpen en dergelijke zien. Dat had eigenlijk niet zo onze interesse, dus zijn we nog even naar Dead Mans Corner gelopen. Dat heet zo, omdat er in de oorlog Duitsers in dat gebouw zaten, er een pantservoertuig van de Amerikanen vlak voor het gebouw kapot geschoten is, maar het heeft er nog lang gestaan, met de bestuurder erin… Nu is het een museum waarin vooral dit stukje oorlog vanuit Duits perspectief getoond wordt.

Daarna zijn we naar Utah Beach gereden. Weer een prachtig breed strand en ook hier besef ja nauwelijks wat zich er allemaal heeft afgespeeld in 1944. Daar word je echter wel aan herinnerd door de memorials, standbeelden, het landingsvaartuig, etc. Het museum was gesloten, ze waren ermee aan het werk, dus zijn we maar verder gegaan.

Op naar Sainte Mere Eglise. Daar wilde ik graag de kerk zien. Huh? Jij naar de kerk Marc? Ja dus, maar ik hoefde hem alleen maar van de buitenkant te zien en dan ook maar vanaf één kant. Daar waar tijdens Overlord een Amerikaanse parachutist met zijn chute aan de kerktoren is blijven hangen. Men heeft het daar vereeuwigd en dat wilde ik graag zien.

Vanaf de kerk zijn we nog een klein stukje noordelijker gereden naar de Batterie Azeville. Vier Duitse bunkers kort bij elkaar en je zou er in moeten kunnen. Ja, zei de dame bij de kassa, dat kan. En wat gaan we dan zien mevrouw? Nou, eigenlijk niet zo veel, want de bunkers zijn helemaal leeg en je kan ook maar in twee van de vier. Maar dan krijgen we dus eigenlijk niet een indruk van wat de mensen die er destijds in zaten hadden? Nou, dan gaan we niet. Dan kiezen we voor iets anders om ons geld en energie aan uit te geven. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar de camping en met een korte stop voor brood en benzine zijn we even na 16.00 uur terug. Koffie zetten en in de zon op ons terras lekker opdrinken. Wie doet ons wat?

A demain, tot morgen.

Marc