Een dag vol variatie

Dinsdag 19 maart is een dag met van alles wat geweest. Zo begonnen we met de gedachte dat 3x scheepsrecht was. Eerst de trap die we gisteren niet konden afdalen en opklimmen, vervolgens ging een van de koplampen van de auto kapot en de afvoer van de douche zat verstopt, waardoor even heel kort douchen al tot een binnenzwembad zou gaan leiden. Allemaal dingen waar we niet blij mee waren, maar waarmee we toch moesten dealen.

Vanmorgen hebben we eerst de eigenaresse van de caravan gebeld over de douche. Maar ze spreekt vrijwel geen Engels en mijn Frans is nou niet zo dat ik iemand begrijp die razendsnel ratelt in die taal. Wel begreep ik dat ze vanuit mijn mail via Booking.com aan haar heeft geregeld dat er vandaag iemand komt kijken naar die afvoer. Maar ja, kan diegene er zelf in of moeten we ervoor thuis blijven? We willen graag dingen ondernemen en hebben niet echt zin om voor een technisch mankement thuis te blijven als de eigenaar er iets aan zou moeten laten doen. Dus een van de mensen van de camping erbij gehaald en die naar de eigenaresse laten bellen. Niet dus! Voicemail… Zowel via mijn telefoon als die van de man van de camping. Dus zegt die man: ‘Ga maar gewoon, het wordt wel geregeld’. Tja, dan komt de controlefreak in mij boven… Maar goed, ik wilde ook dat de auto weer in orde was en er moesten nog wat boodschappen komen. Dus zijn we maar op pad gegaan en hebben die dingen in orde gemaakt. Bij terugkomst? Niets gedaan aan de afvoer. Dan maar wat eten en hopen dat ze komen als we vanmiddag weer op pad zijn.

Vanmiddag zijn we naar een van de invasiestranden geweest. Naar Omaha Beach. Als we in de buurt komen straalt de hele omgeving uit dat WW II nog steeds een grote rol speelt hier. Veel Franse en Amerikaanse vlaggen bij elkaar. Veel aanduidingen op straatnaamborden die ernaar verwijzen, veel verschillende musea, maar allemaal ter herinnering aan die vreselijke tijd. Maar ook het toerisme draait voor een groot deel op die tijd. Zo is de operatie Overlord op 6 juni 1944 ingezet en op Omaha Beach kwamen heel veel Amerikaanse soldaten met hun landingsvaartuigen aan land. Als je dan de omgeving beschouwt, dan kan je je bijna niet voorstellen hoe het moet zijn geweest. Een heel erg kalme zee, een prachtig breed strand, een oorverdovende rust….

Maar kijk je verder, dan zie je borden die herinneringen aanduiden, standbeelden en kunstwerken die er naar verwijzen, grote groepen scholieren die met een gids door de omgeving lopen en Amerikaanse vlaggen, heel veel vlaggen. Ook zijn er bunkers van metersdik beton, je vindt er oud geschut, een oude brug die door genietroepen is neergelegd, omdat die nou eenmaal nodig was om de troepen verder te kunnen laten opstomen het land in. Maar dat kon pas na het bestormen van het strand, de duinen en kliffen. Als je er zelf staat, zie je hoe hoog die kliffen zijn en hoeveel overzicht er van bovenaf is op al die soldaten die bijna letterlijk als kanonnenvoer het strand opkwamen. Het moet vreselijk heftig, bloederig en dodelijk zijn geweest.

En dat is ook wel te zien als we naar het Normandy American Cemetery and Memorial gaan. Hier liggen 9000 militairen van Amerikaanse afkomst. In totaal zijn er 27.000 omgekomen hier, zo begrepen we van een gids. Al die kruizen op een perfect symmetrisch ingerichte begraafplaats. Het is werkelijk indrukwekkend en tegelijkertijd niet te bevatten. En waar we ook wat geëmotioneerd door raakten is het bassin met water boven het visitor centre. Als je daar recht voor staat is het net of er een directe verbinding met de zee is. Het straalt kalmte uit en rust, maar tegelijkertijd ook een soort kilte en somberheid. Zo kwam het op mij over. En het deed me erg herinneren aan het 9-11 memorial in New York.

Uiteindelijk zijn we weer terug gereden naar de camping. En met een zekere nieuwsgierigheid of er iets aan de afvoer is gedaan. Niet dus… Dus maar weer naar de campingmeneer. Weer gebeld met de eigenaresse met zowel mijn telefoon als zijn telefoon. Beide keren weer de voicemail. Dus helemaal niets bereikt hier? Dan maar anders…. Laptop aan, mail via Booking.com naar de eigenaresse gestuurd en netjes, maar heel erg duidelijk laten merken dat we op z’n zachtst gezegd niet blij zijn met de gang van zaken. En wat denk je? Binnen een uur stond Monsieur le Reparateur voor de deur. Hij kon het niet direct volledig verhelpen, maar dat komt zijn collega morgen doen. Voor nu is er een tijdelijke en voor ons afdoende oplossing. Morgen verder, maar dan zijn we waarschijnlijk alweer op pad. Ik zal zo de eigenaresse ook nog even een bedankmailtje sturen 😉

A demain, tot morgen.

Marc