Een dagje Malpica en omstreken

Dinsdag 16 april hebben we het dorpje Malpica de Bergantiňos en de directe omgeving een beetje verkend. Het dorpje zelf is maar klein, maar staat op enkele websites genoemd als een van de mooiste dorpjes in Galicië. Mmm, smaken verschillen dus. Als we er zo eens doorheen lopen dan zien we heel veel vervallen gebouwen. En ook veel heel erg smerige gebouwen. De overtreffende trap is heel oud, vervallen én smerig. En die zijn er ook. Het lijkt op enkele plaatsen wel of het dorp leegloopt. Er staan veel panden te koop, maar als je met zo’n pand iets zou willen doen, dan zou je kapitalen moeten kunnen investeren om het allereerst weer veilig en vervolgens weer bewoonbaar te maken.

Jammer hoor, want de ligging van Malpica is prachtig. Er is een haventje waar veel vissers met hun bootjes de zee op gaan. Maar als ik zie hoeveel bootjes er gewoon in de haven liggen en dus niet op zee zijn om vis te vangen… De uitzichten zijn wel heel mooi. De baaien, de landtongen die de oceaan insteken, de soms heel erg woeste golven die op de rotsen klappen en ook prachtige stranden. We hebben hier vanochtend tijd aan besteed en na de lunch zijn we weer ‘on tour’ gegaan.

Dichtbij Malpica is de Faro de Punta Nariga, een vuurtoren op een landtong. Die vuurtoren ligt er mooi en de omgeving ligt vol met veelvormige rotsen. Met een beetje fantasie kan je er van alles in zien. Op deze plek waaide het heel erg hard. En dat maakte het best fris. We hebben er ongeveer twintig minuten rond gekeken, wat plaatjes geschoten en zijn toen naar de volgende bestemming gereden. Dat was Niňons Beach. Een relatief smal strand, maar wel een behoorlijk groot stuk van parkeerplaats naar de zee. Leuk om ook dat even gezien te hebben.

Vervolgens rijden we door naar de Punta Insua. Ook hier weer een vuurtoren op een prachtig punt en ook hier waaide het behoorlijk hard. Voordeel was wel dat de zon inmiddels goed zijn best deed om ons te verwarmen en om het aanzicht van de vuurtoren en zijn omgeving er nog veel fraaier uit te laten zien. Er staan hier heel veel vuurtorens in de omgeving en dat is maar goed ook. Er zijn desondanks heel veel schepen vergaan in dit gebied. We zitten hier dan ook ongeveer op de meest noordwestelijke punt van het Iberisch Schiereiland en daar spookt de Atlantische Oceaan soms heel flink rond. Het wordt hier niet voor niets de Costa da Morte genoemd. De Kust van de Dood...

Dan de laatste stop. Het mooiste hebben we voor het laatst bewaard, maar dat wisten we natuurlijk pas toen we er waren. Er is een heel klein kiezelstrandje met de naam Playa de los Cristales, Praia dos Cristais, zoals het hier genoemd wordt. Het strandje ligt bezaaid met kiezelsteentjes die voornamelijk wit en groen zijn. Het is een ontzettend mooie mix en vooral als de steentjes nat zijn en de zon schijnt erop, dan is het een feestje om hier naar te kijken. Ik denk dat het strandje zelf ongeveer 10 bij 8 meter is, dan houdt het wel op. Dan is het heel fijn om hier maar met z’n tweeën te zijn 😉

Verderop kijken we nog even naar de woeste golven die op de rotsen klappen. Vaak pakt de wind zo’n golf nog eens extra op en dan stuift het water letterlijk verder. Schitterend om te zien.

Als we teruglopen richting auto komen we nog langs wat bloemenpracht en er staat ook één prachtige roos volop in de bloei bij. En dan weet ik al wat er komt. Het ‘Stientje-moment’ van deze vakantie. Marion haar moeder kon vroeger ook enorm genieten van volop bloeiende bloemen en dan kon ze op een bepaalde manier naar zo’n bloem gaan er even aan ruiken. Marion kan dat precies zo. Elke vakantie komen we minimaal één zo’n momentje tegen. Prachtige momenten zijn dat, vooral omdat ik heel erg goede herinneringen aan mijn schoonmoeder heb, ook al is ze er al heel lang niet meer. Ze was zo’n ongelooflijk positief mens en zag altijd mogelijkheden, waar anderen vooral belemmeringen leken te zien. Ze is in meerdere opzichten een voorbeeld voor me geweest. En dat ze dan zo’n prachtmens als haar dochter voortbrengt? Dat is voor mij helemaal geweldig.

Nos vemos maňana, tot morgen

Marc