Een “lekker-rustig-aan-maar-wel-mooi” dagje

Maandag 15 april is voor ons een “lekker-rustig-aan-maar-wel-mooi” dagje geworden. Geen dag volop actie, maar eerst rustig ontbijten, wat dingen uitzoeken op internet, wat boodschapjes doen, een lunch gebruiken en dan in de middag op pad om nog wat te gaan bekijken. Heerlijk relaxed.

Ik heb enkele foto’s toegevoegd vanuit ons appartement. We zijn zo bij de zee en kijken er ook direct op uit. We moeten de straat oversteken en even verderop kunnen we zo met onze pootjes in het water staan. Dat is heel aantrekkelijk, maar de zee zal nog heel erg koud zijn lijkt me. Nog niet geprobeerd en ik weet ook nog niet of ik dat hier wel ga doen. Wat wel opvallend is hier in Malpica, maar ook verder in Galicië is het aantal oude en veelal smerige en/of verpauperde gebouwen. De staat van onderhoud maakt het niet bepaald tot een aantrekkelijk gezicht. En sommige grote gebouwen doen ons zelfs een beetje denken aan van die oude Oost Europese woonkazernes. Als ik daar zou moeten wonen zou ik dat geen fijn idee vinden. Maar goed, veel mensen zijn al lang blij met een dak boven hun hoofd. En dan maakt het ze vaak niet zoveel uit hoe de buitenkant er uit ziet.

Zoals gezegd moesten we vanmorgen ook even wat boodschappen doen. We zijn ook naar het postkantoor geweest voor enkele postzegels. Er worden wat kaartjes verstuurd en dan moeten er nu eenmaal postzegels op. De dame die ons hielp bij het postkantoor moet ik-weet-niet-hoeveel handelingen op de computer verrichten om een postzegel met barcode en dergelijk af te drukken en af te laten rekenen. De digitale wereld is zo snel geworden, dat een gewone postzegel kopen kan zorgen voor klachten aan nek, schouder, pols, etc. Eerder stapte je binnen en kocht je een postzegel. Binnen enkele minuten stond je weer buiten. Nu heeft ze er zeker 10 minuten over gedaan om alles te kunnen doen en verantwoorden. Is de digitale wereld nu echt altijd wel zoveel beter en handiger?

Na de lunch zijn we gaan rijden. Eerst richting de Fervenza de Castriz. Een waterval op een half uurtje rijden. “En wat zouden we zijn zonder de navigatie” denk je dan. Nou, soms werkt de gewone kaart net zo goed. Google Maps stuurde ons via de kortste weg, maar dat resulteerde in een ritje over een zand/grindweg met kuilen, een grijs met oranje auto en het niet direct kunnen vinden van die waterval. We hebben wel even een stop gemaakt om de natuur die volop in bloei staat vast te leggen. Daarna stappen we weer in en rijden verder in de hoop dat er even verderop toch nog een aanduiding komt richting die waterval. En ja hoor! Nog geen drie minuten later zijn we er. Het is een mooi geheel hier. De waterval in al haar schoonheid en de directe omgeving waar mensen kunnen genieten van die waterval en het riviertje dat er vanaf komt. Wij vonden het heel leuk om te zien hier. We rijden door en wat blijkt? Nog geen twee minuten later hebben we weer asfalt onder de wielen en nog even later komen we weer op een gewone doorgaande weg. Tja, Google Maps kiest de kortste en snelste weg, maar niet altijd de makkelijkste, zo blijkt.

Vervolgens rijden we naar Santiago de Compostela. Een bedevaartsoord dat vol staat met kerken, kloosters en andere aan religie gerelateerde gebouwen. En als we dan toch in de buurt zijn… We zijn beiden niet gelovig opgevoed en hangen ook geen religie aan. Toch ben ik er wel van overtuigd dat er ‘iets’ is daarboven. Wat? Geen idee, maar ik heb wel een zekere spirituele inslag. Dat heb ik in mijn lange leven al wel een aantal keren gemerkt. Vandaar onder meer mijn woorden naar mijn ouders in mijn verhalen. Ik geloof er in dat ze op een of andere manier bij me zijn. De ene keer meer dan de andere en de ene keer ook nadrukkelijker dan de andere. Ik kan ook rustig ergens aan het water gaan zitten en een gesprek met mijn vader beginnen. Ik praat hij luistert. Hij zendt iets terug en ik ontvang. En het gaat te nu ver om er uitgebreid op door te gaan, maar ik kan je hele verhalen vertellen over wat mijn spirituele ‘ik’ heeft meegemaakt. En dat me dat in mijn leven heel erg heeft geholpen te worden wie ik ben. En blij mee ben overigens.

Oh ja, Santiago de Compostela, want daar ging het over. De grote trekpleister is de kathedraal. Marion en ik hebben er zo langzamerhand op verschillende plekken best wat gezien, maar deze mag er zijn. Op het grote plein ervoor lopen, zitten, staan en liggen veel mensen. Dit is voor velen de aankomstplek van de Camino. Een pelgrimstocht van een kleine 800 kilometer die begint in Frans Baskenland en uiteindelijk naar Santiago de Compostela voert. Bijna 800 kilometer is natuurlijk wel heel erg ver, maar er zijn veel mensen die een deel ervan lopen. Sommigen liggen uitgeput op het plein, anderen kletsen nog vol energie (die indruk geven ze tenminste) met anderen. Die anderen zijn soms mensen die de tocht ook gelopen hebben, maar het kan ook zijn dat het mensen zijn die de wandelaars binnen halen. Zie het maar als een soort Via Gladiola bij de Nijmeegse Vierdaagse. Overigens eindigt voor een flink aantal wandelaars de tocht niet hier, maar nog een heel stuk verderop in Finisterra. Maar daar schrijf ik een van de aankomende dagen iets over.

Santiago heeft nog veel meer prachtige gebouwen, maar het gaat ons te ver om alleen maar gebouwen te bezoeken en vast te leggen. We rijden dan liever terug door de mooie Galicische natuur. Die doet ons op veel stukken in het binnenland overigens heel erg denken aan delen van de Eifel in Duitsland, de Belgische en Luxemburgse Ardennen en ook wel een deel van de Harz. Met andere woorden, ook dit vinden we weer prachtig. Het was een “lekker-rustig-aan-maar-wel-mooi” dagje.

Nos vemos maňana, tot morgen

Marc

NB We zijn elke keer weer blij met al jullie reacties op de verhalen en de foto’s. Op welke manier die ook worden gegeven. Dankjewel!