Naar Galicië met één geplande tussenstop. Maar wat voor één!!!

Zondag 14 april is weer een van A-naar-B-reisdag. Er moeten een kleine 500 kilometers worden gereden en ik heb tijdens het plannen van deze reis in ieder geval de wens aangegeven om op deze reisdag op één specifieke plek een tussenstop te maken. Bij de Playa de las Catedrales. In de streektaal heet het As Catedrais Beach. Als je de foto’s ziet snap je denk ik wel waarom ik hier naartoe wilde.

We vertrokken tegen 10.30 uur vanmorgen en tegen 13.00 uur waren we bij As Catedrais. Onderweg kregen we steeds slechter zicht vanwege een enorm wolkenpak dat boven zee hing en steeds meer landinwaarts trok. Hebben we dan straks pech als we op het strand aankomen? Zullen we dan überhaupt wel gaan zien wat ze zo graag willen zien? Nou, die wolken zijn wel een heel stuk open gebroken gelukkig en we hebben het allemaal prima kunnen zien. Zien? Hoezo alleen maar zien? Dit is zo’n, voor ons, magische plek die je moet beleven. Hier gaan alle elementen samen. Hier heb je ook echt al je zintuigen ‘aan’ staan. Hier zie je, voel je, hoor je, ruik je, hier komt alles tegelijk.

Foto’s geven een indruk, maar het gevoel? Met geen pen te beschrijven. Dat begint al vrijwel meteen aan het begin. Vanaf de parkeerplaats lopen we richting de trap waarvan je kan afdalen naar het strand. Opeens hoor ik muziek. En niet zomaar muziek. Nee, ik hoor ‘Amazing Grace’ gespeeld worden op een doedelzak. Direct ben ik terug bij het Lac de Montriond in Frankrijk. Direct is mijn vader weer even heel dicht bij me. Direct word ik emotioneel en kan ik even mijn tranen niet bedwingen. Enkele mensen die dit zullen lezen weten direct waar dit mee te maken heeft. En degenen die dit niet weten, mogen me er gerust naar vragen. Dan zal ik ze het een keer beschrijven, maar dan wel persoonlijk. Juist vanwege het ontzettend persoonlijke moment dat het hier voor me was. Wat een geweldig mooie ervaring is dit. We gaan op de muziek af en zien hier, in deze prachtige omgeving een doedelzakspeler staan. We luisteren, kijken, leggen dit moment vast op vele manieren, maar ik doe het vooral in mijn hart. Pap, dank dat je ook hier met mij was.

De rotsformaties zijn schitterend. Degenen die The Great Ocean Road in Australië hebben gezien kunnen zich er wellicht iets bij voorstellen. Het mooie hier in Galicië is dat je ook daadwerkelijk tussen die enorme rotspartijen door kan lopen. Let wel, alleen als het eb is, anders heb je direct natte pootjes (en nog heel veel meer lichaamsdelen overigens). De kleuren van het gesteente zijn zo verschillend. Het gaat van geel, bruin, rood, oranje, zwart, groen, goud en brons, er is van alles wat. Hoe kan Moeder Natuur zoiets creëren? Echt, ze verdient een standbeeld!

We zouden hier eigenlijk nog heel lang kunnen blijven en genieten, maar we hebben nog zo’n twee uur reistijd te gaan. En naar een adres waar we nog niet eerder zijn geweest, dus we gaan weer door. Tegen 17.30 uur zijn we bij het appartement in Malpica de Bergantiňos. Het is niet heel groot, maar groot genoeg voor ons. Er zijn allerlei moderne zaken aanwezig en we kijken uit op zee. Daarvoor moeten we wel over een paar oerlelijke gebouwen heen kijken, maar het is dik in orde zo.

Ik werk niet voor een reisbureau, maar als ik ooit hoor dat iemand de noordkant van Spanje wil gaan bezoeken, dan zal ik zeker aanraden om de Playa de las Catedrales te bezoeken. Wat een plaatje!

Nos vemos maňana, tot morgen

Marc