The Gobbins Cliffpath

Maandag 8 april blijft voor mij toch nog altijd een enigszins bijzondere dag. Het is de trouwdag van mijn ouders en ook al zijn ze er niet meer in levende lijve, ze zijn er altijd bij. En op 8 april gaan de gedachten toch nog elk jaar even iets meer terug naar hen. En wat zouden ze allebei meegenieten van alles wat wij hier zien en doen. Zo was mijn vader ook echt een natuurmens. Hij kon in alle stilte genieten van wat er om hem heen was, zeker in zo’n omgeving als waar wij ons nu bevinden.

Vandaag hebben we een wandeling gemaakt en niet zomaar even een lekker makkelijk paadje. Nee, The Gobbins Cliff Path is iets speciaals. In de 19e eeuw is men hier met de aanleg begonnen en als je bedenkt hoe de techniek zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld, dan is het een waar kunststuk hoe men heel veel jaren geleden al zo’n pad heeft weten aan te leggen.

De naam zegt het al, het pad voert over de kliffen. Maar daar waar wij normaal gesproken dan denken aan een pad dat zich hoog boven de zee bevindt, is dit pad juist heel dicht bij het water gemaakt. Sterker nog, tante Kathleen is hier enkele dagen geleden ook op bezoek geweest en heeft er voor gezorgd dat een deel van het pad niet begaanbaar is. Gisteren hebben ze zelfs een heel stel tours moeten annuleren, maar vandaag kan het wel doorgaan. We kunnen helaas alleen niet door de tunnel, omdat daar nog water in staat tot ongeveer heuphoogte. Niet aan te raden om daar doorheen te waden.

We zijn tijdens de boekingsprocedure al voor een aantal dingen gewaarschuwd. Je gezondheid moet op diverse punten goed genoeg zijn, schoeisel moet aan enkele voorwaarden voldoen, je moet een helm op, er mogen geen tassen mee, dus ook geen rugzakken, cameratassen, etc. Alles wat je meeneemt moet in een met rits afsluitbare jaszak of broekzak kunnen. Nou, nou, is het zo gevaarlijk of spannend hier? Tijdens de briefing vertelt gids Jill dat het een pad is dat door hulpdiensten niet makkelijk te bereiken is. Dus als er iets is waarvoor die diensten nodig zijn, dan moet je òf zelf weer naar boven kunnen òf de kustwacht moet worden ingeschakeld. Dat willen ze hier zoveel mogelijk voorkomen en daarom heeft de kustwacht de veiligheidsvoorschriften opgesteld en daar moet men zich van de organisatie aan houden. Dat is wettelijk vastgelegd. Wordt het daar anders van? Ik denk van wel. Niemand laat troep achter, want bijna niemand heeft iets bij zich. En ouders met kinderwagens, mensen met honden, mensen op krukken, etc. die kunnen hier allemaal niet naartoe. Het is daarom ook een erg schoon en rustig geheel.

En het pad zelf? In eerste instantie een klein stukje met een busje er naartoe, daarna een prima gravelpad, maar wel flink afdalend. Vervolgens gaat het pad over trappen, rotsen en bruggen. Hier en daar een stukje gestort beton, maar vooral zoveel mogelijk natuurlijk pad. De zee is nu rustig, maar ik zou hier niet graag zijn geweest toen storm Kathleen hier enkele dagen geleden flink aan de haal ging. Het pad was toen niet open, maar je had er ook niet eens kunnen lopen. De golven kwamen vele meters hoger tegen de rotsen aan, dus je zou zo zijn weggespoeld. Nee, dan maar liever zoals vandaag.

Aangezien de tunnel niet toegankelijk was vandaag, moesten we dezelfde weg terug. Geen verrassingen meer onderweg, maar nog wel een uitdaginkje. De afdaling van daarstraks moest nu in omgekeerde richting worden bedwongen. Dan merk je pas wat een flinke kuitenbijter het is. Pfff, de kuiten stonden flink in brand toen we boven waren, maar na even rustig een stukje vlakker te hebben gelopen, was het gevoel weer normaal. Maar spierpijn valt niet uit te sluiten voor morgen.

Over morgen gesproken. Dan hebben we onze laatste volle dag op dit prachtige Ierse eiland. Het zal een dag zijn om vooral van noord naar zuid te komen, zodat we na de volgende overnachting woensdagochtend weer het schip in gaan. We hebben prachtige herinneringen aan Ierland en Noord-Ierland. De oostelijke kant van Ierland staat voor deze reis niet meer echt als prioriteit op ons ontdekkingslijstje, maar als we morgen nog iets tegenkomen waarvan we denken dat het de moeite waard is, dan overwegen we vast en zeker om er nog iets mee te doen. Maar we hebben nog wel een flink aantal kilometers voor ons en we willen er geen jaagdag van maken. Dus easy going morgen, KWW.

Fheiceann tú amárach, tot morgen

Marc