Parque Natural do Douro Internacional. Wat een natuur!

Woensdag 24 april.

Ben je wel eens overdonderd door de pracht van de natuur? Nou, wij wel. Vandaag reden we een heel stuk door Parque Natural do Douro Internacional en als eerste doel hadden we de Miradouro Carrascalinho op het programma staan. Na ongeveer drie kwartier rijden komen we bij een klein weggetje aan en de navigatie geeft aan dat we daar in moeten. Het weggetje is bochtig, hobbelig, smal en leidt ons door een stukje heide achtige natuur. Dan komen er enkele kilometers verderop hele grote rotsblokken in beeld en als we op een klein parkeerplaatsje aankomen begint de adrenaline al bij me te stromen. Dit wordt mooi!

We stappen uit, pakken de camera en lopen naar het uitzichtpunt en dan? Dan val ik stil, helemaal stil. Ik word zelfs een beetje emotioneel. Dit is zo ongelooflijk mooi. Zo overweldigend, overrompelend, overdonderend mooi! Ik kijk een diepe kloof in, zie daar het prachtig groene water van de Douro, hoor en zie enkele roofvogels, ervaar de warmte van de zon, voel de lichte wind in mijn gezicht en krijg een seintje van boven. Mijn vader klimt op mijn schouder en kijkt met me mee. Samen genieten we heel even in stilte. Een magisch moment!

Op deze plek zou ik gerust een halve dag kunnen gaan zitten genieten. Mijmeren ook, m’n gedachten laten gaan, met m’n innerlijke ‘ik’ aan de slag, waar nodig. Ik weet niet precies wat ‘zen voelen’ is, maar ik kan me zo voorstellen dat het me hier heel gemakkelijk zou lukken om dat gevoel te bereiken. Echt, om hier alleen met z’n tweeën te zijn, en zo puur natuur dit te mogen en kunnen ervaren is voor mij de overtreffende trap van genieten.

Vanzelfsprekend komt ook meteen de sport van het spotten naar boven. Die roofvogels vragen er toch gewoonweg om dat ze worden gefotografeerd? Ze houden hier een vliegshow voor ons, zo lijkt het. Terwijl zij hier in hun natuurlijke habitat zijn en op zoek naar prooi door deze schitterende omgeving vliegen. Wij komen eigenlijk alleen maar het natuurlijk evenwicht verstoren. Dat willen we absoluut niet en daarom houden we ons heel rustig. We kijken, we eten wat, we luisteren, we maken foto’s, we voelen, we ervaren, we beleven… en ondertussen zweven die enorme vogels rustig verder op de wind. Machtig en prachtig om te zien. Aasgieren en Monniksgieren, als je ze hier zo op een afstand meemaakt, dan kan ik hier nog rustig de hele middag blijven…

Maar we gaan door. Volgende stop is een andere Lookout, de Mirador del Fraile, maar die ligt in Spanje. De Douro stroomt zowel in Portugal als in Spanje, al heet ie in Spanje Duero. We zijn al vlak bij de grens en rijden naar wereldstad (niet dus) Aldeadavila de la Ribera en daar vlakbij is een bord met een aanwijzing naar de Mirador. We kunnen de auto op een parkeerplaats kwijt en moeten dan nog 1800 meter lopen. Heuvelafwaarts, met een verschil in hoogte van 85 meter en een hellingspercentage van meer dan 15%. Oké? Dat betekent weer een kuitenbijter op de terugweg, maar we zullen er weer iets voor over moeten hebben…

Er ligt een hele grote energiecentrale naast de parkeerplaats en als we de weg naar beneden volgen blijkt die centrale zich over een nog veel grotere oppervlakte uit te strekken. En ook over veel verschillende niveaus, want als we beneden aankomen zien we een hele grote stuwdam, maar ook nog verschillende delen van de centrale. Die halen wel een heel groot deel van al het moois van de natuur weg naar ons idee, maar toch hebben we hier ook weer prachtige ervaringen. Zo is er een platvorm dat een eindje boven de kloof uitsteekt en vanaf daar kijken we op de stuwdam die in de Douro ligt, op het groene water van de rivier zelf en op de enorme rotswanden er omheen. Maar daar waar we boven de andere Mirador slechts enkele roofvogels zagen, zien we er hier heel veel. Op een gegeven moment zelfs wel 25 a 30 tegelijk. Wat een spektakel maken ze ervan en wat mooi dat ze dit doen terwijl wij er zijn. Wie niet van roofvogels houdt, zal er wellicht weinig aan vinden, maar ik vind het geweldig om hetzij van bovenaf, hetzij van de onderkant naar die enorme spanwijdte te kijken en die kleuren op de vleugels te zien. Vastleggen op foto is mooi, maar vastleggen in mijn herinnering vind ik nog veel mooier. En dat is vandaag optimaal gelukt 😉

En ja, een kuitenbijter was het om weer naar boven te komen, maar we merken echt wel dat we hier steeds meer getraind in beginnen te raken. Dat mag ook wel na 5,5 week vakantie met diverse pittige ‘op-en-neer-wandelingen’.

We hebben nog een doel op ons tocht vandaag, de Cachon de Camaces, een waterval. Lang verhaal kort: een prachtige rit door een geweldige omgeving, een hele mooie waterval, maar toch allebei met het gevoel nu terug te willen gaan naar het appartement. Het is mooi geweest vandaag.

En ja, het is echt heel mooi geweest vandaag. Ik denk dat heel veel toeristen van buiten Portugal en Spanje dit deel van het land/ de landen niet kent, maar vooral naar de bekende plekken aan de kusten en de grote steden gaat. Als je van natuur houdt, dan zou je hier echt eens naartoe moeten gaan. Het is prachtig!

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc