Zo’n ‘net-niet-dag’

Donderdag 25 april is zo’n zogenaamde ‘net-niet-dag.’ De laatste dagen was ik steeds vaker aan het niezen en er leek een beetje gesnotter bij te komen. Met het vroege voorjaar hier bloeit er al heel erg veel, dat heb je op veel foto’s kunnen zien. En dus zou mijn geïrriteerde reukgeval best eens last kunnen hebben van hooikoorts. Normaal gesproken begin ik meestal in de eerste helft van mei met de hooikoorts pillen, neusspray en oogdruppels, maar met de verschijnselen die ik de laatste dagen heb ervaren, ben ik gisteren toch maar gestart. En het lijkt te werken! Echter, niet alleen de positieve werking ervan is aanwezig. De eerste dagen vanaf de start, zeg maar een kleine week, ervaar ik vaak wat meer last van dufheid, een wat vermoeider gevoel. Ik moet altijd even wennen aan dat spul en dat zal dan ook wel de reden zijn geweest, waarom ik vanmorgen niet vooruit te branden leek te zijn. Nou ja, als ik weet dat het van die pillen komt, dan weet ik ook dat het over enkele dagen weer anders (beter) zal zijn. Dus, niet zeuren en gewoon door!

Ik had me voorgenomen om vandaag hier in het dorp even een kapper op te zoeken. Meestal ga ik om de 5 a 6 weken om het haar wat te laten fatsoeneren. Google was weer een goede vriend en op nog geen 250 meter afstand is een barbershop. Helaas geen openingstijden op internet erbij, dus vanmorgen stond ik om half tien voor een gesloten deur. Maar gelukkig waren de openingstijden op de etalageruit aangegeven. Vanaf tien uur is er iemand. Dus, terug naar Casa Margarida en een goed half uur later opnieuw er naartoe. Helaas, pindakaas. De deur is nog steeds op slot, er brandt geen licht, er is geen enkel teken van leven in de zaak. Dus, weer terug naar Casa Margarida. Zo probeer ik het rond elf uur nog een keer en opnieuw kom ik voor niets. Pas dan valt het me op dat er meerdere winkels gesloten zijn en dat op een tijd waarop je verwacht dat ze wel geopend zouden zijn op een normale donderdagochtend. Maar het blijkt geen normale donderdagochtend te zijn. Het is namelijk een nationale feestdag in Portugal, een soort bevrijdingsdag. Tja, voor mij dus zo’n net-niet-momentje…

We besluiten eerst boodschappen te gaan doen en daarna nog wat administratieve zaken af te handelen. Gelukkig allerlei online mogelijkheden, dus we vliegen er vrij snel doorheen. Daarna nog even een plan de campagne voor vanmiddag, een hapje eten en dan gaan we. Bestemming is de Miradouro Serpente do Medal. Navigatie aan tot aan het dorpje Meirinhos, want dat is wat de navi in de Nissan als dichtstbijzijnde bestemming kan vinden. Google Maps stuurt ons op de mobiel dezelfde richting uit. Dan maar hopen dat het internet daar ter plekke voldoende werkt of dat er een aanwijzing is richting die Miradouro.

Zo’n uurtje later rijden we het dorpje in en Google Maps stuurt ons dwars het dorpje, door hele smalle straatjes, langs een klein zelf gefabriceerd terrasje waar een aantal mensen samen zit en degene die het meest aan de straatkant zit zelfs moet oppassen dat die niet door de spiegel van de Micra wordt geraakt. Beter gezegd: ik moet goed opletten waar ik rij en hoe ik stuur… We zijn binnen de minuut het dorpje door en dan gaan de grote kasseien waar we tot dat moment in het dorp zelf overheen reden over in een stukje ‘net-niet-asfalt’, dat daarna overgaat in gravel met grote keien er tussenin en weer even later in een zandweg met een ‘hobbeldebobbelhotseknotsvanlinksrechtsvanvoornaarachtervanbovennaaronderenkoptegenhetraamendak’ effect. En de breedte van de weg? Aan beide kanten staat niet veel vertrouwenwekkends. Links struiken en bloeiende bloemen, wel mooi overigens, rechts ook wel bloeiende bloemen, maar direct aan een rand van een flinke diepte. Veel uitwijkmogelijkheden zijn er niet, dus tegenliggers; wegwezen! Oh ja, had ik al verteld dat het een flink kronkelend weggetje was en dat de afdaling een percentage ‘net-niet-loodrecht’ had? Nee, zonder gein. Ik overdrijf misschien een beetje, maar het was wel een flinke uitdaging, vooral terug omhoog bleek later. Maar die Micra is een ontzettend sterke auto. Toen we weer bovenkwamen was ie overigens meer grijs dan oranje, maar na een flink aantal kilometers was het meeste zand er weer af en bij de wasstraat kwam er weer een keurig sinaasappelhuidje onder de troep vandaan.

O, het ‘net-niet-moment’ hiervan? Toen we beneden aankwamen, konden we op een gegeven niet verder. Er was wel een vriendelijk stel dat hier woonde. Moet je je voorstellen dat ze die zojuist beschreven weg elke dag misschien wel een paar keer moeten berijden. Die mensen mogen wel een zorgverzekering afsluiten waar je U tegen zegt. We konden dus met de auto niet verder, maar zagen ook nergens ook maar enige aanduiding richting de Miradouro. In een prachtige mix van Nederlands, Frans, Portugees en handgebarentaal blijkt dat de Miradouro vanaf daar nog een uur lopen zou zijn en niet bepaald over makkelijk terrein. Daar waren we nu niet op voorbereid qua wat we aan hadden en bij ons hadden. Dat wordt hem dus niet. “Maar”, zei de man, “als je nu terug naar het dorp rijdt en dan naar het dorpje Estevais rijdt, dan moet het goed komen.”

Eerst maar eens even de wegenkaart bekeken en via een omweg van zo’n half uur komen we in Estevais uit. Een zo mogelijk nog kleiner gat dan Meirinhos en aan het einde van het dorp? Geen Miradouro en geen aanwijzing er naartoe. Wel weer een uiterst vriendelijke man die nu in het Frans uitlegt hoe we er kunnen komen. “Tres difficile, tres difficile”, zo geeft hij aan. Aangezien ik al schreef dat ik mijn duffe momentjes heb deze dagen, vertaal ik zijn woorden als ‘heel makkelijk, heel makkelijk’. Dus aan Marion geef ik aan dat hij me de weg in het Frans heeft uitgelegd en dat ik behoorlijk goed begrepen lijk te hebben waar we naartoe moeten en dat het makkelijk moet zijn om er te komen.

We rijden het dorpje weer uit, zien mooie natuur, zien weer roofvogels, zien van alles, maar geen aanwijzing naar dat Serpent, ik bedoel die Miradouro Serpente do Medal. Uiteindelijk rijden we de hele weg af en komen weer bij de grote weg. We besluiten terug te gaan, helaas onverrichterzake, maar het zal wel een reden hebben dat het zo gaat. In het dorp waar we overnachten is een wasstraat en zoals gezegd zie ik graag die auto weer in de originele staat. We komen terug bij het appartement en ik besluit met het blog bezig te gaan. Lekker vroeg vandaag. En ook bijna geen foto’s, dus voor vandaag is het snel gedaan. En terwijl ik zit te schrijven dringt er iets tot me door. De man in Estevais heeft me de weg uitgelegd en niet aangegeven dat het heel makkelijk zou zijn, maar juist heel moeilijk. Het is gewoonweg niet in me opgekomen dat ik zijn woorden verkeerd vertaald heb en er dus een precies tegengestelde betekenis aan had moeten worden gegeven. Tja, het was zo’n ‘net-niet-dag’ vandaag. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen 😉

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc