Verder landinwaarts langs de Douro

Dinsdag 23 april. We vertrekken naar ons volgende overnachtingsadres. Volgen we de kortste weg, zonder te stoppen, dan zijn we volgens Google Maps binnen 2,5 uur over. Dat willen we niet, bovendien hebben we er niets aan. We kunnen toch pas op z’n vroegst om 15.00 uur inchecken. Om die reden heb ik gisteren nog even gekeken naar wat mogelijke stops die enigszins op onze route liggen.

We trekken steeds verder het binnenland in en we rijden een heel stuk N222, een weg die vrijwel geheel parallel aan een van de grootste rivieren van Portugal loopt, de Douro. Het begin van de weg is in Porto en de weg eindigt bij het plaatsje waar wij nu drie nachten zijn, Vila Nova de Foz Coa. Inderdaad, het lijkt wel een hele zin die plaatsnaam. Maar goed, die N222 is een prachtige weg, tenminste het deel dat wij hebben bereden. Langs de rivier op bijna dezelfde hoogte, maar je kan zo ineens weer flink stijgen en dan tientallen tot honderden meter boven rivierhoogte rijden. Dan heb je weer prachtige vergezichten. Overal om je heen zie je enorm veel terrassen met druiventeelt. De wijnbouw is hier enorm. We zien ook overal aankondigingen van wijnhuizen, wijnproeverijen, maar ook meneer Sandeman is hier aanwezig. Volgens mij is dat sherry, maar ik ben geen drankspecialist. Ik vond vooral dat het logo van Sandeman altijd op een soort Zorro leek. Vandaar dat ik me het logo herinner en de naam erbij kan halen.

We hebben een tussenstop gemaakt bij de Miradouro do Fradinho. Daarvoor moesten we wel even van de N222 af en later weer terug, maar dat maakte niets uit. Toen we bij de parkeerplaats van de Miradouro aankwamen, vroegen we ons eerst af of we wel op de goede plek waren. Er was namelijk verder helemaal niemand, er stonden geen andere auto’s, er was vooral een aantal prachtige planten met volop bloeiende bloemen. Verderop een watervalletje en er was een trap. En die trap leidde naar een volgende trap. En die weer naar weer een andere trap. Jemig, hebben we gisteren niet genoeg trappen gelopen? Tja, als we het uitzicht vanaf boven willen zien, dan zullen we er toch weer aan moeten geloven. Dus… 426 treden later staan we boven en worden we hartelijk ontvangen door een guitig ogende geestelijke. Zijn stenen beeld weliswaar, maar toch.

We hebben beneden bij het watervalletje onze lunch opgegeten en zijn toen weer terug gereden richting N222. Maar die afdaling… zo ontzettend mooi! De natuur lijkt hier wel ontploft. Zoveel prachtige wilde bloemen, volop in bloei. Waar je ook maar kijkt groeien ze. Hele velden vol klaprozen, lavendel, brem en heel veel andere waarvan ik geen idee heb hoe ze heten. Maar ik geniet er volop van.

Net voorbij Sao Joao de Pesqueira komen we spontaan langs een uitzichtpunt. Een groot hart met mooie tekst erin verwerkt en uitzicht op een grote bocht in de Douro en daar omheen weer veel terrassen. Het is ook hier weer schitterend.

We vervolgen onze weg door een stuk binnenland via wat kleinere weggetjes en komen tegen half vijf aan bij ons volgende overnachtingsadres. Prima appartement, alles wat er moet zijn is er. Maar we blijken nu toch wel heel erg verwend te zijn met de uitzichten die we al enkele keren hebben gehad. Hier zijn we gewoon ergens in een kleine straat in het dorp aanbeland. Ach, we zijn overdag toch veel weg en als we slapen zien we er niets van wat er buiten wel of niet is. En als dit qua locatie een keer wat minder is, dan waarderen we de mooiere plekjes des temeer. Het was weer een prima dag en we gaan de aankomende dagen het gebied rond de Douro verder verkennen. En dan kan het maar zo zijn dat we tijdens zo’n rit nog weer even in Spanje belanden, aangezien we daar helemaal niet ver meer vanaf zijn en de Douro in Spanje als Duero nog een heel stuk verder landinwaarts stroomt.

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc