Het Portugese binnenland in

Zaterdag 20 april begint voor ons weer met een heel feestelijk tintje. Onze zoon is jarig en hij is alweer 33 jaar geworden. Vanzelfsprekend moest er vandaag dan ook even een videobelsessie plaatsvinden en dat hebben we op een mooie plek gedaan vanmiddag. Zo hebben we hem even kunnen laten meegenieten en we hebben ook onze schoondochter nog even gesproken. Wat zijn we toch ook ontzettend blij met haar in onze familie. En het leuke was dat onze dochter daar ook op bezoek was, dus dat was drie vliegen in één klap. Oef! Onze kinderen met vliegen vergelijken? En klappen? Ik mag wel oppassen, want mensen vinden tegenwoordig het minste of geringste al aanstootgevend, ongepast of grensoverschrijdend gedrag. En wat voor mij heel normaal kan zijn, kan voor een ander wel over de grens zijn of juist als peanuts worden beschouwd. Tja, de maatschappij wordt steeds ingewikkelder gemaakt door een stuk normvervaging, gebrek aan respect, de snelheid waarmee alles gaat en het digitale tijdperk waarin we leven.

Da’s overigens een mooi bruggetje naar het volgende: In Ierland vond ik veel automobilisten in het verkeer over het algemeen heel netjes en defensief rijden. In Spanje dacht ik af en toe dat er op veel wegen waar we reden vooraan de rij een 45 kilometer karretje reed, maar in Portugal heb ik het idee dat sommigen denken op een circuit te rijden. Wat een aso’s zijn erbij zeg! Automobilisten die wellicht Max Verstappen denken na te doen, motorrijders die stunts uithalen waar Valentino Rossi jaloers op zou zijn, inhalen op plekken waar het eigenlijk niet kan, maar waar het toch wordt gedaan. Echt, ik heb af en toe situaties gezien waarvan ik achteraf blij was dat het weer (net) goed gegaan was. Overigens zie ik dat soort gedrag, vooral van automobilisten, in Nederland ook steeds vaker. Op de snelweg gewoon van rijbaan verwisselen en er vanuit gaan dat achteropkomend verkeer wel ruimte geeft. Ik geef toch richting aan? Dan weet je toch dat ik ertussen moet? Nee sukkel, eerst kijken of het op een veilige manier kan en dan pas ga je. Rustig blijven Hulzebos… Ik merk overigens dat ik me wel sneller aan dergelijk gedrag irriteer en zeker als ze achterop mijn bumper proberen mee te rijden. Dan zou ik af en toe wel eens zo’n James Bond auto willen met allerlei leuke snufjes. Nadeel is dat je dan niet alleen die ene automobilist of motorrijder te pakken neemt, maar ook risico levert voor veel anderen. Tja…

Dan verder over vandaag. We hebben onze drie overnachtingen in Vila do Conde gehad en trekken vandaag het binnenland van Portugal in. Eerste doel van vandaag is de Bom de Jesus bij de stad Braga. Alweer een kerk Marc? Ja, alweer een kerk. Maar in dit geval gaat het vooral om hoe het er van de buitenkant en dan vooral de voorkant uitziet. Ik zag deze op internet en vond het wel een idee om deze op onze rit mee te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad, de buitenkant vinden we de moeite waard. Het is iets wat meer voorkomt in Portugal, maar vooral de symmetrie die er is als je er recht voor staat is een kunstwerk. Vinden wij… We hebben ook de binnenkant nog even bekeken en door de tuin gelopen. Strak aangelegd en goed onderhouden overigens, maar dat mag ook wel, want dit kunststukje wordt door steeds meer toeristen bezocht. Alleen in 2023 al 2 miljoen, zo las ik.

Vervolgens zijn we een stukje verder gereden naar een mirador, een uitkijkpunt over de vallei. Mooi plekje om onze zoon te bellen en te feliciteren, ook meteen te lunchen en nog wat plaatjes te schieten. En daarna weer de auto in. We hebben daarna een heel stuk door dit noordelijke stuk van het Portugese binnenland getoerd. Eerst een provinciale weg en dat was op zich een mooie weg, maar overal waar je dacht dat het mooi zou zijn achter de enorme begroeiing was een groot tekort aan stopplaatsen. Het duurde gevoelsmatig daardoor heel lang en we hebben besloten een stuk snelweg te pakken. En dat was een goede keuze, want we reden door prachtig gebied.

Tot ongeveer een half uur voor de plaats van bestemming hebben we snelweg gereden. Daarna gaf de navigatiemevrouw aan dat het tijd was voor het echte kunst en vliegwerk. Ik bedoel stuurmanskunst. De kortste weg is niet altijd de beste weg, maar het kan wel een hele mooie weg zijn. En dat bleek ook hier. Klein weggetje, smal, slecht wegdek, maar wat een natuur om ons heen! Hier moet je ook niet eens sneller willen rijden, want dan mis je zomaar een heel stuk van die prachtige omgeving. En de rust die het uitstraalt. Echt, op sommige plekken lijk je decennia terug in de tijd te gaan.

We komen dichter en dichter bij de eindbestemming, het gehucht Parada de Ester. Een kleine plattelandsgemeenschap en daarbinnen logeren wij in Casa Mota Pinto. We hebben geen bericht gekregen over een sleutelkluisje, dus gaan we er vanuit dat er iemand is die ons ontvangt. Naast ons adres is een klein buurtsupertje en een klein barretje. Als die buitenlandse oranje bolide voor de deur stopt gaan diverse oren en ogen open, zo lijkt het. Want een oud manneke brabbelt iets naar achteren en even later komt een jongere man met een sleutel en wijst naar ons onderkomen. Hij vertelt er meteen van alles bij en daar snap ik qua woorden niets van, maar qua bewegingen en aanduidingen weet ik dat hij het heeft over de sleutel van het huis. En als er vragen zijn, dan kom maar de winkel of de bar, daar kan je ons vinden. Zoiets, en weg was hij weer. Ik kreeg niet eens de kans om onze Say Hi app erbij te pakken, maar het was ook niet nodig. Het is een volledig huis voor ons tweeën. Er staan drie tweepersoonsbedden op elk een aparte slaapkamer en elke slaapkamer heeft ook een badkamer erbij. Luxe hoor! En voor de prijs hoef je het al helemaal niet te laten. En wat een uitzicht vanaf ons balkon. Hier nog even van de zon genieten en ’s morgens hier wakker worden? Heerlijk!

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc