Richting Parque Natural Serra da Estrella

Vrijdag 26 april is een verplaatsdag. We hoeven niet heel ver, dus is het zaak om onderweg weer een aantal stops ingepland te hebben, zodat we niet al na anderhalf uur voor het volgende overnachtingsadres staan. We hebben een omweg gemaakt en zijn nu zo’n vijf uur onderweg geweest. En we beseffen vandaag eens temeer hoeveel geluk we tot nu toe hebben gehad met het weer. Dat was vandaag namelijk even wat anders. Regenbuien, heel erg donkere wolken, heel laag hangende bewolking, waardoor het leek alsof we door de mist reden. Maar ook weer heel zonnige perioden tussendoor. Die waren echter maar zeldzaam vandaag. We hebben er ons echter niet door tegen laten houden en zijn gewoon op pad gegaan.

Eerst reden we naar de Acude da Ribeira, een waterval, maar die was kunstmatig. En naar nu bleek heel veel er omheen ook. Op zich best leuk om gezien te hebben, maar nou niet echt een geweldig mooi iets. Zo kijken wij er in ieder geval naar, maar we zijn waarschijnlijk al best heel erg verwend met wat we allemaal al hebben gezien en ervaren.

We rijden op een gegeven moment het Parque Natural Serra da Estrella in. Een prachtig natuurpark waar de bergen toch nog wel een tikkie hoger zijn dan wat we tot op heden in Portugal hebben gezien. Leuke slingerwegen, mooie uitzichten, maar als het regent heeft het zo’n ander effect op ons. En dat is jammer, maar we kunnen nu eenmaal niet met een druk op de knop de zon laten schijnen. Zou ook niet best zijn als we dat zouden kunnen. Want dat zou alleen maar weer aanleiding kunnen zijn om ruzie te krijgen. De ene wil zon, de ander wil wind, weer een ander wil regen en ga zo maar door. Nee hoor, hier moeten we het mee doen vandaag.

We hebben daarna de weg richting de Poço da Broca do Muro bereden. Een typische bergweg met van die haarspeldbochten, onoverzichtelijke stukken, weggebroken stukken asfalt, afwisselend stijgen en dalen en uiteindelijk uitkomend in een heel klein dorpje. Daar kunnen we de auto naast de kerk kwijt, er wordt dus meteen goed op gepast, en de rest moeten we lopen. Tenminste, we denken dat we op deze manier bij de Poço komen. Eerste paadje? Ja, we komen er heel dichtbij, maar kunnen er maar een heel klein stukje van zien. Terug naar een splitsing in het pad en via de bovenkant proberen er dichterbij te komen dan? Leuke poging, maar niet geslaagd. Dicht bos, steile helling, geen overzicht, veel te gevaarlijk. Dus gaan we weer terug richting auto. Bij de auto aangekomen is er een aardige Portugese man die ons duidt op de mogelijkheid om wel dichtbij de waterval te komen. Hij wijst en hij gebaart, hij vertelt er van alles bij en ik maak er uit op dat bij het witte huis dat we aan de overkant op de helling zien een paadje in kunnen en dan na een afdaling bij de waterval kunnen komen. Doen we dat? Dat doen we!

We rijden naar het begin van het paadje, parkeren de auto en zien het eerste stukje van het pad vooral steil naar beneden gaan. Verderop is het iets minder steil en daarna is er een bocht en kunnen we niet zien hoe het verder gaat. Proberen dan maar! En ja hoor, we komen er dichtbij en het is zeker de moeite waard geweest om deze afdaling te maken. Euh ja…, maar je moet ook weer terug en dat betekent dus weer steil omhoog. Tja, daar beneden blijven is ook geen optie, dus daar gaan we weer. We worden flink in onze kuiten gebeten en als we uiteindelijk weer boven zijn hebben we het zweet weer dik op de rug. Al met al beginnen we onszelf al best een beetje meer klimgeiten te voelen. We raken er in getraind. Mijn lijf heeft in deze bijna zes weken al zoveel meer gedaan dan de laatste tijd voor de vakantie. Voelt wel weer lekker hoor!

Onze volgende en laatste tussenstop voor vandaag is de Poço de Broca da Barriosa. Die is veel makkelijker te bereiken. We kunnen de auto op slechts 100 meter lopen parkeren. We hebben er even gekeken, maar het begon weer flink te regenen en dan ben ik toch zuinig op mijn camera. Die wil ik liever niet in de regen gebruiken.

Een half uur rijden verder zijn we bij Casa Limoeiro in Valezim. Een piepklein appartementje en het lijkt alsof we minimaal vijftig jaar terug in de tijd gaan. Het keukentje doet aan als iets uit grootmoeders tijd. Op zich wel grappig, maar het is allemaal wat beperkter qua voorzieningen hier. Gaan we ons hiermee redden de aankomende dagen? Vanzelfsprekend wel! Is dit het ultieme onderkomen voor ons tijdens deze reis? Zeker niet, maar met al die verschillende adressen die we mee hebben gemaakt en nog zullen gaan meemaken, is het ook wel logisch dat er af en toe een wat minder mooie tussen zit. Luxe probleem? Jazeker en dat besef ik me donders goed.

De aankomende twee dagen willen we gebruiken om het Parque Natural Serra da Estrella meer te verkennen. De eerste indruk is dat het een schitterend gebied is. Hopelijk werkt Moeder Natuur samen met Zonnemans en dan moet het goed gaan komen.

Te vejo amanhã, tot morgen

Marc