Ruta del Cares en Picos de Europa NP

Vrijdag 12 april. We gaan vandaag maar weer eens even de benen strekken, zo hebben we bedacht. En dan kiezen we natuurlijk meteen weer voor iets heel makkelijks. Niet dus…

Een van de redenen waarom we in deze regio overnachten is het Nationaal Park Picos de Europa. Een schitterend natuurgebied met prachtige bergtoppen, woeste stromen, nauwe kloven, meertjes en wildlife. Voor dat laatste is het vanzelfsprekend altijd maar afwachten of je een wild dier tegen komt en zo ja, wat voor iets. En dan komt ook nog de vraag wat je dan gaat doen. Als we een beer tegen zouden komen, mwah, liever niet. Maar we hebben heel wat berggeiten gezien, wat hagedisjes en veel roofvogels. Die laatsten roepen altijd iets in mij op als ik op vakantie ben en mijn fotocamera bij me heb. Het is dan een soort sport om in ieder geval één zo’n vogel scherp en in volle vlucht op de foto te krijgen. Maar ik kan ook rustig ergens gaan zitten en heel lang blijven genieten van die dieren. Zolang als ze in de lucht ‘staan’, loerend naar een prooi ergens diep onder hun en dan ineens in een volledige duikvlucht ergens op af gaan. Schitterend ook als ze heel lang achter elkaar zweven, zonder ook maar een klap met hun vleugels te maken. Dat hebben we tijdens de wandeling en op onze laatste stop volop kunnen zien. Wat mooi, wat mooi, wat mooi!

Over die wandeling gesproken. De Ruta del Cares is een wandelroute die 12 kilometer lang is, enkele reis. En dan niet bepaald over een vlak en mooi geplaveid pad. Nee, het gaat over stenen van allerlei formaat, rotsblokken, grind, gravel heel af en toe een klein stukje aangestampt zand. Het is de eerste 2 kilometer volop stijgen en dan op dergelijke ondergrond, dat moet je soms zelfs klauteren. Er is geen bescherming, dus de afgrond is heel dichtbij. Oppassen is dus noodzakelijk en geconcentreerd blijven idem dito. Want je evenwicht verliezen kan makkelijk hier, uitglijden ook en als er tegenliggers zijn zal toch een van beide partijen het dichtst bij de rand moeten lopen om te passeren. Gelukkig is het over het algemeen breed genoeg, maar ja…

We hebben vooraf wat informatie over deze Ruta gelezen en je zou kunnen gaan voor een enkele reis wandelen en dan terug met een 4x4 terreinauto. Maar dat blijkt alleen in het hoogseizoen te kunnen. We hebben dus al besloten sowieso niet de hele route heen en terug te lopen. Dat zou minimaal 6-8 uur wandelen over het genoemde terrein betekenen. Dat gaan onze knietjes niet leuk vinden bij het afdalen, dus besluiten we na ongeveer 2 uur lopen om te draaien en terug te gaan. Bij elkaar hebben we er dan toch zo’n 3,5 a 4 uur op zitten. We hebben gelukkig heel verstandig gedaan door voldoende water mee te nemen en zelfs wat brood voor onderweg.

Waar we minder verstandig aan deden was tegen 12.00 uur met de wandeling starten. Dan ga je dus op het warmst van de dag zo’n wandeling doen, in de wetenschap dat de verwachting was dat het vandaag hier in de regio maximale waarden van zo’n 29 graden zou gaan worden. Eigenwijze Hollanders? Neuh, lijkt maar zo. Maar het is bijzonder goed gegaan en we hebben er heel erg van genoten. Er waren veel momenten dat je je als klein mensje heel nietig voelde in deze overweldigende bergwereld.

Picos de Europa Nationaal Park is een prachtig natuurgebied. We zijn hier in het verleden al eens eerder geweest, maar niet in dit stuk. Maar het is weer volop genieten geweest. Zeker ook toen we de volgende bestemming bereikten. De Desfiladero de la Hermida, een prachtig natuurreservaat in een kloof waar we doorheen gereden zijn. De weg slingert zich langs een wild stromende rivier en we hebben hier een beetje pech. Men is hier op een heel groot deel van het traject met de weg bezig en dat betekent dat er veelal een rijbaan afgesloten is, maar ook veel stopplaatsen. Dat houdt dus in dat we daar ook niets van dichterbij kunnen bekijken en geen foto’s kunnen maken. Jammer, maar het is niet anders.

Dan maar hopen dat onze laatste bestemming van vandaag het waard is om naartoe te rijden. De Mirador de Cathalina, een uitzichtpunt waar je de Desfiladero de la Hermida inkijkt. En of het de rit waard was? Dan is ‘ja’ slechts heel zacht uitgedrukt. Een understatement. Toen we er aan kwamen hadden we zoiets van ‘Maar eens zien. Misschien zijn we zo weer weg…’ Maar wat is het hier prachtig. Uitzicht op….wat niet? De stilte erbij, de lichte wind in je gezicht erbij, de warmte van de zon erbij, de bergen, de sneeuw op de bergen in de verte, de wild stromende rivier en tenslotte, een aantal roofvogels die heerlijk voor ons langs glijden en zweven. Wat een afsluiter van deze prachtige dag!

En zoals al vaker gezegd kan je de foto’s bekijken, maar dan krijg je lang niet de ervaring die wij hebben gehad. Het gevoel, het geluid, de temperatuur, de wind, alles bij elkaar. Hier kijk je niet naar, dit beleef je!

Nos vemos maňana, tot morgen

Marc