Windy Dingle

Zaterdag 30 maart is een dag waarop we naar Dingle Peninsula zijn geweest. Ook dit is zo’n prachtig schiereiland in zuidwest Ierland. Het heeft overeenkomsten, maar ook verschillen met Iveragh, het deel van Kerry waar we laatst de Ring of Kerry hebben gereden. Dingle is iets kleiner, maar kent ook een wat andere kustlijn. Het binnenland kent flink glooiende stukken, maar ook wel bergen. Maar die zijn wat minder hoog. Sneeuw op de toppen is daar vrijwel niet te vinden.

Wat vandaag opvallend was? De wind! Wat kan het hier tekeer gaan zeg! Voorbij het gelijknamige plaatsje Dingle rijden we een groot deel vlak langs de kust. En dan bedoel ik ook vlak langs, want soms was de ruimte tussen de weg en de afgrond maar heel klein. Er zat dan wel weer zo’n typisch Ierse muur tussen en dat geeft beveiliging aan de ene kant, maar aan de andere kant zie je door de hoogte van de muur dan soms weer weinig van de omgeving. Tja, ogen op de weg is natuurlijk wel belangrijker dan ogen veelal op de omgeving. Maar we zijn wel toeristen hier he?

In de buurt van Ventry maken we onze eerste stop. Daar is een groot en breed strand en we willen hier even wat eten. We hebben onze lunch meegenomen en het zonnetje schijnt, dus kunnen we op zo’n mooi picknickbankje gaan zitten. Dachten we eerst… Maar er stond zo’n harde en koude wind dat het echt niet aangenaam was om stil te zitten. Je waaide zowat uit je jas! We stonden echter met de auto vlak voor het strand en hebben dus in de auto met zeezicht gegeten. Had ook wel weer wat hoor! En terwijl we zitten te eten zien we links en rechts van ons mensen in zwemkleding richting zee rennen. En ja hoor, zo de koude plons in, maar ook weer heel gauw er weer uit. Ik krijg al de bibbers als ik er naar kijk. Nee, mij niet gezien met deze temperaturen…

Daarna verder en route. Even later komen we langs een bordje dat duidt op een mogelijkheid om schapen en hun lammetjes te zien. Ach, we zijn er nu toch en we hebben er al zoveel rond zien lopen hier. Het is heel kleinschalig opgezet, je betaalt een klein bedrag aan entreegeld, krijgt daar een bakje met brokken voor terug en mag de beestjes voeren. Schapen, lammetjes, een dik zwijn, ezels, een geit en alpaca’s, een hele verzameling. De beestjes mogen dus worden gevoerd, maar de lammetjes zijn voor Marion te aandoenlijk om ze alleen maar te laten liggen. En op het moment dat ze zo’n kleine dreumes oppakt en de manier waarop ze het vasthoudt, dan zie ik haar zo weer terug als verpleegkundige op de kraamafdeling. Ze heeft zo ontzettend veel baby’s op de wereld helpen zetten en dan zit er zo’n routine in hoe je een klein kind, in dit geval klein dier, oppakt en vasthoudt, contact maakt en liefkoost. Wat is het toch een mooi mens. En wat heb ik het met haar getroffen.

De volgende stop op de Slea Head Drive, zoals de rondrit hier op Dingle genoemd wordt, is Dunmore Head. Weer een aantal schitterende kliffen, maar ook een locatie waar je verder naar boven de heuvel op kan lopen om nog verder uit te kijken. En daar was het niet de uitdaging om het hoogste punt te bereiken door het stijgingspercentage, maar door de wind. Wat ging die daar tekeer zeg! Ik weet niet wat voor windkracht het was, maar als ze het 150 kilometer per uur zouden noemen, dan zou ik het zo geloven. Je kon er gewoon tegenin hangen en moest heel erg uitkijken dat je niet omver geblazen werd. Gelukkig waren er wel afzettingen die je tegen konden houden als je toch omver geblazen zou worden en de heuvel af zou rollen. Maar toch, in volle vaart een heuvel af richting een klif met daar onderaan een woeste golfslag? O, voor de liefhebbers; deze locatie schijnt in een Star Wars film gebruikt te zijn. Het zegt mij niets, want ik kijk dat soort films niet.

Even later staan we bij Dun Chaoin Pier. Ik zeg bij en niet op de pier, want dit is eigenlijk een toegang naar een ferry voor voetgangers naar een eilandje hier vlakbij. Dat gebeurt echter alleen in het toeristenseizoen. Frappant is dat het pad naar de pier ook veel schapenpootjes heeft gedragen. Hele kuddes zijn tussen die muren over dat superstijle pad naar beneden en naar boven geloodst. Tja, als we willen voelen hoe het is om daar beneden te zijn, dan zullen we ook moeten voelen hoe onze benen weer een training krijgen. Wat een kuitenbijter is dit zeg!

Als we weer boven komen stoppen we toch even bij de Koek en Zoopie kraam. Er staat daar een bord bij over Brownies. Tja, dat nodigt wel uit… En inderdaad, ze zijn erg lekker. Met een kop koffie erbij hebben we er eentje gedeeld en opgepeuzeld en de andere gaat mee voor vanavond bij de koffie. Man wat zijn die dingen machtig…

De noordkant van het schiereiland is nog steeds heel mooi, maar biedt niet veel nieuws en dus rijden we door. We wilden via de Connor Pass terug rijden en dan moet je als het goed is ook nog de Connor Waterfall kunnen zien. De weg naar de pas is afgesloten voor verkeer boven de 2 ton. Dus stel dat we onze camper nog hadden gehad, hadden we deze weg niet mogen nemen. Maar goed, met onze Micra is het geen enkel probleem. Maar ik begrijp in eerste instantie niet waarom dat bord met het verbod er is. De weg naar de top is makkelijk berijdbaar, breed genoeg, geen haarspeldbochten, tunneltjes, etc. Maar als we iets na de top afdalen, dan begrijp ik het wel. Hier is het zo smal, dat het al een probleem kan zijn als er een hele sliert personenauto’s achter elkaar aan het afdalen is en van de andere kant net zo’n sliert aan het stijgen is. Daar waar ze elkaar tegenkomen is het een ballet van personenauto’s dat om elkaar heen danst. Het kost even wat meer tijd, maar het heeft ook wel weer wat. Even later komen we langs een parkeerplaatsje en we zien wat water vallen, maar nou niet bepaald van een hoogte dat ik het een echte waterval zou noemen. Dat doen ze hier dus wel. We waren er eigenlijk al bijna voorbij voor we er erg in hadden dat dit de Connor Waterfall was. Tja, we hebben al heel veel prachtige watervallen gezien op de wereld en voelen we ons eigenlijk best verwend. We zijn geluksvogels wat dat betreft.

Rond zes uur zijn we weer bij het appartement. Onderweg pakken we nog een regenboogje mee, een dubbele zelfs en de binnenste boog was super helder van kleur. Maar die pot met goud hebben we niet kunnen vinden. Kort na thuiskomst hebben we nog een heel mooi gesprek met onze zoon gehad. Die man die ontwikkelt zich goed. Fijn zo! En zo is er op verschillende momenten en manieren regelmatig contact met het thuisfront. Goed dat die communicatiemogelijkheden er zijn, al beseffen we van beide kanten dat het geen overload moet zijn. Voor beide kanten moet het goed blijven voelen. En dat doet het. We zijn trots op die kanjers.

Fheiceann tú amárach, tot morgen

Marc