Teşekkűr ederim

Donderdag 21 september

Zoals ik gisteren al schreef: Het einde van deze vakantie nadert. En ja, ook onze laatste volle dag hier in Kalkan zit er grotendeels op. Was het een spannende en enerverende dag? Nou nee, helemaal niet zelfs. Heel simpel heb ik vanmorgen eerst de huurauto even door zo’n carwashrolmachine laten vertroetelen. Daar zijn we achteraf wel iets mee opgeschoten, want de originele kleur is weer te zien. Maar dat de auto nu echt schoon is…. Neuh, dat nie… Als ik mijn auto zou uitlenen en hij ging blauw weg en zou grijs worden ingeleverd, dan zou ik daar op z’n zachtst gezegd niet blij mee zijn. Dus dat blauwe is wel weer terug. Maar voor de volgende huurperiode zal ie echt beter schoongemaakt moeten worden. Maar dat zit al bij de huurprijs inbegrepen, dus we kunnen rustig richting Antalya International airport morgen.

Toen ik terugkwam van die wasmachine was Marion ook wakker en zat ze aan het ontbijt. Vervolgens hebben we een bakkie pleur gepakt, hebben we de strandtassen ingepakt en zijn we voor de laatste keer deze reis alle trappen richting zee afgedaald. Vandaag hebben we allebei weer een boek uitgelezen en met een lichte lunch even tussendoor was het al met al heerlijk relaxed vandaag. Tot we weer naar het appartement terug wilden, want toen stonden ons natuurlijk die verdraaide trappen weer vrolijk op te wachten. Ach, dat was vandaag ook de laatste keer, dus waar hebben we het over?

Gisteren hebben we gegeten bij restaurant Aubergine aan de haven. En nee, we hebben geen aubergine gegeten. We hadden daar al eerder gegeten en vooral mijn dessert was die keer echt heerlijk. Alleen daarom al wilde ik er nog wel een keer terug. Zo gezegd, zo gedaan en deze keer hebben we allebei dezelfde keuze gemaakt qua toetje. Heerlijk roomijs met Kahlua en Bailey’s er overheen. Precies in de juiste verhouding, zodat je alles goed proeft. En zo heb ik persoonlijk ook weer mijn portie alcohol gehad deze vakantie 😉

Toen we vanaf het restaurant nog even verder liepen langs de haven, kwamen we ook langs een zaak die een soort toonbalie ernaast heeft staan met allemaal wafels of pannenkoeken waarin op een of andere manier Nutella verwerkt is. Veel grote potten van deze chocoladepasta staan er rondom heen opgesteld. Het lijkt wel of Nutella hier in deze omgeving grootaandeelhouders heeft. Van hele kleine potjes tot megagrote potten vol met dit bruine goedje. Nou, ik hoef er niet één hapje van, maar we hebben een schoondochter die er wel pap van lust.

Vanavond sluiten we ons verblijf in Kalkan af bij restaurant Aure, ook weer aan de haven. Daar hebben we een aantal dagen geleden ook al gegeten en dat was echt heerlijk in alle opzichten. En daarna weer terug naar Patara Prince voor ons laatste nachtje hier. Een deel van de bagage is al ingepakt, de rest doen we morgenochtend voor we weggaan. Rond een uur op 9 willen we weg. We moeten om 13.00 uur de auto inleveren en het is nog dik 200 kilometer rijden. Daar wordt via Google Maps hier dik 3 uur voor gerekend, maar we kennen onszelf zo langzamerhand goed genoeg om te weten dat we er rustig 4 uur voor kunnen uittrekken.

Het volgende verhaal volgt als we weer thuis zijn. Voor degenen die ons gevolgd hebben via deze blog, via social media en op andere manieren: dank jullie wel voor het meelezen en hopelijk meegenieten. Aan de reacties die we hebben gehad zal het niet liggen, want daaruit sprak zeker jullie enthousiasme over onze reis.

Teşekkűr ederim.