Een heel bijzondere dag

Donderdag 27 oktober, een heel bijzondere dag.

27 oktober is de geboortedag van mijn moeder en dit jaar is ze er op die dag voor het eerst niet meer in levende lijve. Elf maanden geleden is ze overleden, maar ze is in de herinneringen gelukkig nog volop aanwezig. Niet elke dag, geen hele dagen, maar wel tijdens momenten. Zo ook deze week en dan kom ik meteen op de reden van de reis van vandaag.

In 2004 ben ik een keer een week in het westen van Zwitserland geweest met mijn vader voor een vader-zoon-vakantie. Dat was een erg goeie week voor ons beiden en we wilden op herhaling gaan. Het jaar erna werd echter Alzheimer bij hem geconstateerd en dat was de reden dat ik niet meer met hem alleen naar het buitenland durfde te gaan. Daarom ben ik in 2005 in oktober met mijn beide ouders opnieuw naar deze regio gegaan en zijn we in de Haute Savoie terecht gekomen. Ook weer een geweldige week zo met z’n drieën.

Tijdens die week zijn we ook bij het Lac de Montriond terecht gekomen. En dat meer heeft een ongelooflijk verpletterende indruk op me gemaakt. Een spiegelglad meer met aan beide kanten berghellingen en rotswanden. Alle bomen rond het meer volop in de zon en in de meest schitterende herfstkleuren. Gewoonweg magnifiek. Ik heb mijn ouders toen met de armen om elkaar heen geslagen op de foto gezet aan de rand van het meer. Dat plaatje staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Vanaf het meer zijn we toen nog iets verder gereden, naar de Cascade de l’Ardent. Een kleine waterval in een wilde bergstroom. Mooi en intiem, prachtig en krachtig tegelijk. Op het bruggetje over de waterval heb ik destijds mijn ouders ook weer op de foto gezet, lekker losjes leunend op de reling en kijkend naar het snelstromende water onder hen.

In 2006 ben ik er met Tim terug geweest om een deel van de as van mijn vader te verstrooien. Ook dat was een super vader-zoon-moment. Eigenlijk was het een opa-vader-zoon-moment. Een paar jaar later ben ik er met Marion en mijn moeder nog een keer terug geweest, maar toen had het niet meer de impact die het de eerste en tweede keer heeft gehad.

En dan terug naar vandaag…

We zijn weer onderweg naar het Lac de Montriond gegaan, maar niet via de snelste route. Wel via een hele mooie route, namelijk over de Col de Joux Planes. Weer zo’n supersteile bergpas met stijgingspercentages waar je U tegen zegt. Gemiddeld genomen 8,7% over 1000 hoogtemeters. 11,5 kilometer klimmen en het steilste stuk heeft een percentage van 15,5%. Man, wat moet je dan sterke benen en een grote longinhoud hebben. Onze auto’s deden het overigens weer zonder problemen en boven gekomen is het meer waar we dan aankomen weer een plaatje. Letterlijk en figuurlijk. Optimaal genieten op grote hoogte.

Dan verder richting Lac de Montriond. Zoals ik al schreef heeft de laatste keer dat ik er was niet zo’n grote indruk meer gemaakt. Maar vandaag..? Ge-Wel-Dig!!! Het water is zo glad als een spiegel, de berghellingen hebben kleuren waar een kunstschilder zijn palet met alle plezier mee zou kunnen vullen, de zon staat er prachtig boven en het is op en top genieten. De eerste indruk van ons reisgezelschap? Oh’s, ah’s, wat moois, wat prachtigs, wat schitterends, allemaal van dit soort uitlatingen. En dat geeft mij meteen al weer een heel erg goed gevoel en de bevestiging dat dit een goede keuze was.

Vervolgens zijn we de wandeling langs de rechteroever van het meer gestart. Daar kwamen bij mij weer allerlei herinneringen boven aan wat ik met mijn ouders heb mee gemaakt. De ene keer in de realiteit, de andere keer alleen in een soort ervaring of beleving tijdens het verwerkingsproces na het overlijden van mijn vader. Goede herinneringen zijn het, maar soms ook hele vreemde. Enkele daarvan deelde ik tijdens het lopen met Esmée en die moest zo hartstochtelijk lachen, dat met een beetje geluk die lach mijn ouders nog heeft bereikt.

Aan de overkant aangekomen hebben we nog even rondgekeken, maar daarna zijn we het pad ingeslagen richting de Cascade d’ Ardent. Dat pad heb ik nog niet eerder gelopen, want de andere keren reden we er met de auto naartoe. Volgens Google Maps was het ongeveer een half uurtje lopen. Het pad was echter lastiger dan ik had ingeschat, maar goed, we zijn er gekomen.

In mijn gedachten had ik het scenario al helemaal klaar. We komen aan bij het bruggetje over de waterval, gaan daar allemaal even staan kijken en daarna loop ik met degenen die nog meer willen naar de grote platte steen waar ik eerder ook met Tim op heb gestaan om de as te verstrooien. In mijn hoofd was het allemaal klip en klaar. Maar dan…

Vlak voor aankomst bij de Cascade staat een hekwerk, een afzetting, een verbodsbord, allerlei dingen die aangeven dat het allemaal anders zal zijn dan het in mijn hoofd zou gaan. Wat blijkt? Ze hebben de brug verwijderd! Ze zijn er mee aan het werk. De fundering, de brug zelf, weet ik allemaal wat, maar het klopt niet. In eerste instantie schiet dit in mijn hoofd helemaal verkeerd. Een soort ‘error’-melding. Maar goed, er zijn geen werklui, er is verder niemand behalve wij met z’n allen, dus kan het verder gewoon doorgaan zoals gepland, op de brug na dus.

Maar dan kijk ik iets verder en zie 2 enorme bomen over de rivier liggen en een knalgroot rotsblok midden in de rivier. Dan is de steen waarop ik wilde staan niet direct in zicht met de waterval en dat is juist iets wat ik wel wil. Dus is er heel snel een andere grote platte steen gevonden, vlakbij de waterval.

Ik heb de asbus meteen uit de rugzak gehaald en heb er nog heel even mee in mijn armen langs de kant van het water gestaan. Alsof ik mijn beide ouders nog heel even wilde vasthouden. Zo’n laatste momentje… Marion, Esmée, Tim en ik hebben alle vier wat van de as verstrooid en daarna nog even gezamenlijk nagedacht over wat dan ook door onze gedachten ging. Maar verbaas je niet als dat heel erg overeen is gekomen. Ik ben erg blij met alle foto’s die Rachel, Zaher en Ward hebben gemaakt. Dat zijn nu meteen al dierbare herinneringen die vastgelegd zijn. Hier kan ik nog vaak en met een heel goed gevoel op terug gaan kijken. En vooral ook terug voelen en herbeleven.

En die brug die er nu niet was? Hij blijkt iets verderop op de kant te liggen. Die zal heus wel weer terug gelegd gaan worden als alles weer klaar is. Maar voor nu is het zo dat ik denk dat mijn vader boven stiekem zat te lachen om een streek die hij ons had geleverd. Zoiets van ‘als je al die moeite voor ons als jullie ouders en grootouders doet, dan vinden wij het wel leuk om er nog een extraatje aan toe te voegen’.

Daarna zijn we via de weg terug gelopen naar het meer en toen langs de andere oever terug naar de parkeerplaats. Vanaf daar zijn we nog even naar Morzine gereden, hebben we een terrasje gepakt en vervolgens is ieder zijn of haar eigen weg gegaan, per huishouden dan. Marion en ik zijn nog even naar St. Jean d’Aulps gereden om daar nog even naar het huis te kijken waar ik in 2005 met mijn ouders heb gelogeerd.

In Morzine op het terras hebben we nog even getoast op mijn moeder. En vervolgens op mijn beide ouders en ook op ons zelf. Wat een enorm goede dag is dit geweest. In allerlei opzichten. Maar vooral met het goede gevoel dat ik heb overgehouden aan het samen zijn en samen doen met ons allen. Het was een prachtige dag.

Merci beaucoup, heel veel dank