(Making) Memories

Woensdag 26 oktober, een dag om nooit te vergeten. Nee, ik kan beter zeggen dat het een dag is om voor altijd te onthouden.

Is er zoveel gedaan en gebeurd dan? Nou nee, maar dat wat we gedaan hebben was vooral goed, heel erg goed. Voor mij persoonlijk zeker. En hoe dat kan? We zijn met z’n allen naar Annecy gegaan. Via een prachtige weg, mij kennende is dat niet de kortste en snelste weg, maar ik had me bedacht om via een beroemde of misschien wel beruchte bergpas uit de Tour de France te rijden.

Dat is de Col de la Colombiere. Stijgingspercentages waar een raket nog de hik van krijgt, maar we zijn met onze Nissan en Peugeot zonder een enkel probleem naar boven gereden. En hoe verder naar boven, hoe mooier de uitzichten. Bovenop hebben we even wat fotomomentjes gepakt met z’n (bijna) allen. Abed verkoos om in de auto te blijven, maar de rest is vereeuwigd voor het nageslacht. En hoe!

Vanaf de Colombiere zouden we eerst nog een flinke omweg maken naar Annecy, maar we wilden wel heel graag een tijdje Annecy bekijken en beleven met mooi weer. Dat betekende dus geen omweg, maar de kortste weg naar deze mooie stad.

Behalve voor mij was het voor allemaal de eerste keer dat we hier waren. En het was fantastisch! In eerste instantie liepen we vanuit de parkeergarage een groot winkelcentrum in en vervolgens een aantal winkelstraten. Tot zover niets bijzonders. Vervolgens hebben we kort even de plaatselijke kerk van buiten en van binnen bekeken, om daarna met z’n allen op een terrasje te belanden. Kop koffie, chocolade of een flesje water, de inwendige mens werd weer verzorgd. En dan richting een van de bekendste plekken van Annecy. Het meer. Le Lac d’Annecy. Wat een prachtige plek qua natuur, qua ligging, qua sfeer, qua alles…

En dat niet alleen. Bij mij persoonlijk gebeurde er iets terwijl we daar langs het meer liepen. Ik werd spontaan emotioneel. Enkele keren slikken, wat traantjes wegpinken en terugdenken aan hele mooie momenten met mijn ouders. Het hek aan de waterrand waar we met z’n drieën zijn vereeuwigd, een van de bankjes waar ik mijn ouders op de gevoelige plaat heb vastgelegd, nu allemaal 17 jaar geleden. Het kwam wel weer even binnen…

Vervolgens kwam er een andere emotie voor in de plaats. Blijheid, plezier en een heel erg goed gevoel over het feit dat wij hier nu met z’n allen zijn. Ook dat hebben we vast laten leggen, maar het zit vooral ook in mijn hoofd als herinnering en het geeft een heerlijk gevoel. Doet me geweldig veel goed!

Vanaf het meer lopen we terug richting de stad en dan steek je de weg over en ziet meteen weer zo’n markant ijkpunt van de stad. Het riviertje dat er dwars doorheen stroomt en het leuke centrum er zo omheen. Vanzelfsprekend zijn we daar doorheen gelopen, maar het mooiste hadden we al gezien. Gezamenlijk besluit? We gaan terug naar parkeergarage en daarna naar het huis.

Rond vijf uur zijn we er allemaal weer en ieder zo met zijn of haar gedachten en herinneringen. De een trekt zich terug op zijn kamer, de ander gaat er nog even op uit om tot rust te komen en alle prikkels van zich af te laten glijden, weer een ander leest iets, speelt een spelletje, kookt of schrijft. Wat een mooie mix van mensen hebben we hier bij elkaar en wat fijn dat het goed is om op zo’n dag dingen samen te kunnen doen, maar elkaar ook weer heerlijk zichzelf te laten zijn en de eigen gang te gaan. Op naar een mooi vervolg, want morgen wordt ook weer een bijzondere dag.