Adieu Bretagne

Dinsdag 26 maart. Ons laatste dagje Bretagne vandaag. En daar hebben we nog best goed gebruik van gemaakt, zo vinden we. Allereerst het gebruikelijke wandelingetje naar de bakker, ontbijten, klaarmaken voor de dag, etc. En ja, verhuisbedrijf M&M wordt weer ingeschakeld, want we verlaten ons overnachtingsadres in Pordic.

We rijden eerst naar het plaatsje Plougrescant. Daar bevindt zich Le Gouffre, een soort kloof in de rotsen aan de zee. Maar waar het ons veel meer om gaat is het huis dat zich daar bevindt. Dat wordt namelijk ingeklemd tussen twee enorme rotsformaties. Dat wilden we wel eens met eigen ogen zien en dat hebben we ook gedaan. Aangezien het privébezit is en de grond er omheen afgesloten is, konden we er niet al te dicht bij komen. Maar is wel heel apart om zo te wonen lijkt me. De omgeving is hier weer ontzettend ruw, daar waar we het over de rotsformaties hebben. Ze kleuren soms roze, pikzwart, maar soms ook bijna goudkleurig. Schitterend om te zien.

Vervolgens zijn we doorgereden naar wat men zegt het grootste mausoleum van Europa. De Grand Cairn de Barnenez. Een illusie was het voor ons. Ja, het ligt op een mooie plek, maar we waren niet echt onder de indruk van het ding zelf. Zijn we nu cultuurbarbaren of zijn we zo gedesinteresseerd in een stuk geschiedenis? Ach, ieder zijn of haar ding, maar hier waren we snel klaar.

Daarna richting Roscoff en dan niet naar de plaats zelf, maar naar de haven. Daar moeten we op tijd inschepen voor onze overtocht naar Cork in Ierland. We zijn ruim op tijd, komen gemakkelijk door het incheckproces en de douane controle. En dan begint het wachten op het inschepen zelf. Even na zessen start dat dan uiteindelijk en rond half zeven hebben we onze spullen al in de hut gelegd. Vervolgens maar even het schip verkennen en wat eten. Als we willen kunnen we zelfs nog naar de film in de bioscoop aan boord. Dat doen we niet.

We zien aan dek de zonsondergang nog wel gedeeltelijk, maar het laatste stukje zit er een dik pak wolken voor, dus moeten we maar raden wanneer is onder is. Dan maar weer even naar de hut en mijn blog schrijven. Internet via de hotspot erop en we kunnen toch nog verder. Ondertussen begint er wel een naar weeïg gevoel op te komen. Ik heb reispillen ingenomen, dus hoop er maar het beste van. Marion heeft zoals gewoonlijk nergens last van als ze op zee zit. Gelukkig maar.

Tot morgen.

Marc