Over een stedentrip en een prachtige Kaap

Zondag 24 maart en we hebben er alweer een week op zitten. Wat gaat het snel, maar wat hebben we het naar onze zin! Vorige week zondag was onze eerste reisdag en als we bij ons zelf nagaan wat we allemaal al hebben gedaan en gezien, heerlijk zo. Zo ook vandaag.

Saint Malo stond al op onze wensenlijst om te gaan bezoeken, maar daar zijn we vandaag niet mee gestart. Ik had op internet al even rond geneusd en kwam ook bij de stad Dinan terecht. Daar zou een mooi oud en goed geconserveerd historisch stadscentrum zijn. Zelfs uit de Middeleeuwen. Dat hebben we dus eerst even gecheckt en ja hoor, het klopt. Veel oude huizen, vaak schots en scheef gebouwd (of in de loop van de tijd verzakt), maar prachtig om te zien. We hebben er een uurtje rond gelopen, in een crêperie een pannenkoekje naar binnen geschoven, een Oostenrijkse mevrouw aan een zeer fijne vertaalapp (Say Hi) geholpen en vervolgens hebben we onze auto weer opgezocht. En ik heb het eerder al eens gehad over die astronomische bedragen voor het parkeren in de binnenstad. Nu ook weer, welgeteld voor 1,5 uur parkeren in een binnenstad van een toeristische plaats 30 hele eurocenten moeten betalen. Tja….

Op naar Saint Malo en dan met name het oude ommuurde centrum van deze stad. Eerst even de auto kwijt… Eerste parkeerplaats, vol. Tweede parkeerplaats vol. Derde parkeerplaats, bijna vol, maar de vierde heeft nog ruimte genoeg. En dan blijken we precies boven de grond te komen tussen de haven en de oude stad. Prachtig toch? In de haven ligt een oud zeilschip, dat heeft toch wel iets nostalgisch en we kunnen het niet laten om er enkele plaatjes van te schieten. Ook van een gouden dame die als boegbeeld dient. Nou die hangt er al een tijdje. Gelukkig heb ik mijn gouden dame gewoon bij me. Die geniet volop met me mee 😉

Vanaf de haven lopen we eerst naar het strand. Prachtig breed, zeker nu bij eb, schitterende schittering van water in de iets diepere geulen van het strand, overal rotspartijen die als golfbrekers dienst doen, diverse verdedigingsbouwwerken op de rotsen verderop. Er is zoveel te zien. Zoveel dat ik op een smalle strook land tussen het water loop en wat foto’s maak. Ik kom vanaf mijn hurken omhoog, maar had mijn zonnebril aan mijn trui gehaakt, onder mijn jas, dus dat moest goed gaan. Ja, dat dacht ik… Terwijl ik omhoog kom stoot ik met de camera tegen mijn bril aan, die komt los van mijn trui, valt vlak voor me in het snelstromende water en verdwijnt in zee. Crap, daar baal ik van, want het is een zonnebril op sterkte. We hebben nog een tijdje gezocht, maar dan is water zo snel en sterk, dat kunnen we rustig vergeten. Dat wordt verzekeringswerk, maar ik moet ook een oplossing vinden voor het rijden zonder zonnebril op sterkte. Zeker als we nog zo lang onderweg zijn en nog van hopelijk veel zonnig weer mogen genieten. Wordt vervolgd…

Terug naar de auto, reserve zonnebril (niet op sterkte) ophalen en verder Saint Malo verkennen. We hebben een groot deel van de muur die rond de hele stad loopt afgelopen. Toen we ongeveer driekwart rond waren zijn we verder door de stad heen gelopen. Leuk, maar vanzelfsprekend super toeristisch. Na nog een snelle cappuccino meegepakt te hebben, zijn we weer verder gegaan.

We besluiten de weg langs de kust te pakken en komen bij een hier in Bretagne bekende kaap terecht. De Cap Frehel. Die steekt een flink eind in zee en we zijn er rond 5 uur ’s middags. De zon begint al aardig te zakken, maar laat zijn licht nog volop op de rotsen schijnen. En het is niet direct de warmte, maar vooral wel de kleur die het hem doet. De Cote d’ Emeraud, de Kust van Roze Graniet wordt het hier ook wel genoemd. We snappen nu goed waarom. Hier op de kaap staat een grote vuurtoren en verderop op de punt nog een oude. Aan de ene kant van de kaap zijn de rotsen ruw, maar is de zee relatief rustig. Relatief, want het gaat dan vooral om het vergelijk met de andere kant van de kaap. Wel een mooi gezicht hoor. En op enkele van die grote rotsen zitten grote kolonies met vogels. Heel veel Meeuwen, maar volgens mij ook zwarte Sterns. Ik zag met het blote oog een plek op die rotsen waar iets op lag. Met de camera heb ik zover kunnen inzoomen dat ik zag dat het een nest bleek. En moeders ligt daar heerlijk te broeden. Ook al is het druk op de rots, haar stukje is rustig.

Uiteindelijk besluiten we toch maar eens terug te gaan en rond kwart voor zeven zijn we weer in Pordic. We besluiten een pizza te bestellen bij een mobiele pizzakraam op het pleintje in het dorp. Vlot gekookt, vlot gegeten, vlot aan het blog en vlot aan de koffie. Het was een mooie dag, met een kleine bijsmaak.

A demain, tot morgen

Marc